παραμονή

Ένα χρόνο πριν, τέτοια μέρα, είχα βάρδια. Τέτοια ώρα ήμουν στο στρατόπεδο παίζοντας ένα παράξενο παιχνίδι ρόλων που ακόμα δεν έχω εξηγήσει απόλυτα. Ο έξω κόσμος κανόνιζε τα ρεβεγιόν της αλλαγής, ενώ οι φίλοι μου έκρυβαν από λεπτότητα τα σχέδιά τους.

12 με 4 τα ξημερώματα είχα σκοπιά στην πύλη Ψυχικού του ΔΓΕΝ. Την αλλαγή την πέτυχα κάπου στη διαδρομή φορτωμένος με έναν ανόητο εξοπλισμό, μη μπορώντας να ακούσω καν το "Ευχαριστήριο" που μας είχε αναθέσει ο Μελωδία να γράψουμε για να υποδεχτούμε τη νέα χρονιά.

Τις πρώτες ευχές τις αντάλλαξα με έναν άγνωστο μου τυπάκο, τον οποίο διαδέχτηκα στη σκοπιά. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα, φασαρία, παρέες. Το κεφάλι μου ήταν γεμάτο σκέψεις και σχέδια, περιμένοντας το επόμενο παιδί να με αλλάξει.

"Του χρόνου, τέτοια μέρα..." - σίγουρα πιο ζεστά, σίγουρα πιο άνετα, σίγουρα πιο ήσυχα, σίγουρα πιο "καλά".

Του χρόνου τέτοια μέρα: Ακόμη νιώθω να στέκομαι στο κρύο εκείνης της σκοπιάς. Ακόμα παίζω ένα παράξενο παιχνίδι ρόλων. Ακόμα περιμένω το παιδί που θα έρθει τα ξημερώματα να με αλλάξει...

9+1

9+1 λέξεις, γεγονότα, σκέψεις, που μου άφησε το 2009 (για λόγους μνήμης και μόνο):

1. Αλλαγή χρονιάς στη σκοπιά. Όλα στον κόσμο είναι τόσο σχετικά: όπως κι οι ανάγκες, οι συνήθειες, τα sine qua non.
2. Αποκτώ το πρώτο μου μηλαράκι: ο επίτιμος νονός του το βαφτίζει Orson (και επιβεβαιώνεται ακόμη μια φορά πως η ευτυχία δε βρίσκεται στον εκάστοτε στόχο).
3. Οι πιθανότητες, οι διεργασίες, η ροή της ζωής, η μεγάλη απόφαση που έρχεται ξαφνικά και παίζει με τις ταυτότητες και τα twist των δειλών ανθρώπων.
   
4. Τα τρία μυστικά. Η πρώτη Άνοιξη που παίρνουμε σοβαρά τον όρο "παράσταση" και πετάμε τους εαυτούς μας στα βαθιά.
5. 14/05/09: ένας κύκλος κλείνει αθόρυβα παραδίδοντας με στη ζωή μου αλλιώτικο.
6. Το καλοκαίρι της παρόρμησης. Άνθρωποι που δεν κατάφερα να καταλάβω μου σύστησαν όμως τον εαυτό μου. Κι άνθρωποι που ήρθαν τυχαία και μοιάζουν να ήταν εδώ από πάντα.
   
7. Οι μουσικές, τα θέατρα, το σινεμά, οι διαφορές (μεγάλες και μικρές)
   
8. Οι δυο συναυλίες στο γκάζι -Ιούνιο κι Οκτώβριο- οι πρόβες, η συνύπαρξη, οι συγγένειες, ο κόσμος, "ένα ευχαριστώ".
9. Ένα μήνυμα κι οι ατέλειωτες προβολές σε αθώους, απλά και μόνο γιατί μοιάζουν στην μελαγχολία. Κι η συνεπέστατη παρουσία τους εκεί που δεν το φαντάζονται καν.

+1. Που δεν ξέρω ακόμα. Που ελπίζω. Που χρωστάω και μου χρωστάνε κι αφήνουν όλοι κι όλα ανοιχτές εκκρεμότητες για το 10.

"Ανοιχτές εκκρεμότητες". Για να δούμε...

το κάτι

Υπάρχει μέσα μου κάτι γελοία δραματικό που τινάζει τα πάντα στον αέρα σε ανύποπτο χρόνο. Αυτό το κάτι δεν έχει υπομονή. Δεν ξέρει να περιμένει. Θέλει να είναι ελεύθερο, να αναπνέει, διεκδικεί το δικαίωμα του να είναι διαφορετικό και να μην περιμένει τη σειρά του για να μιλήσει. Αυτό το κάτι βάζει στόχους - πολύ συγκεκριμένους - και σκέφτεται "τί καλά θα ήταν αν..." - όμως δεν ξέρει να φτάσει στο αν κι ας ανοίγει στη σκέψη χίλιους-δυο δρόμους.

Όσο εκρηκτικό κι αν είναι αυτό το κάτι δεν ανατινάζεται στη σιωπή. Στη σιωπή κάθεται ήσυχο. Γίνεται βλέμμα κι ελπίδα και ψίθυρος, γιατί δεν ψάχνει να τραβήξει την προσοχή, αλλά να την προσφέρει. Το κάτι μου ξεσπά στη φασαρία. Στις δυνατές μουσικές. Στις συμβατικές συνυπάρξεις. Στη μεταμφιεσμένη μελαγχολία σε χαρά. Στη μοναξιά του πλήθους.

Και μια ανύποπτη στιγμή που δεν κοιτά κανείς, το κάτι μου τους σκανάρει όλους μια γρήγορη φορά και ξεχύνεται στους δρόμους ζαλισμένο κι ολομόναχο, θέλοντας να φύγει απ' όλους κι απ' όλα όσο πιο μακριά και γρήγορα γίνεται.

Κι όμως δεν είναι θυμωμένο. Δεν είναι δικαιωμένο. Παρόλο που μ' έχει καταλάβει δεν πανηγυρίζει τη νίκη του. Ούτε υποκλίνεται για την παράσταση. Μόνο σκύβει πλάι μου στο πεζοδρόμιο και μαζεύει μάζι μου τα χιλιάδες κομματάκια του ένα - ένα σιγοτραγουδώντας ξεχασμένα τραγούδια, αντίδοτο στον κόσμο. Και καθώς σηκώνει το χέρι μου για να σταματήσει το πρώτο ταξί που περνά, σκέφτεται μονάχα ένα "τί καλά θα ήταν αν..."

2009 on status

[αυτά κράτησε το fb από το 9 μου - γκρίνια κατά κύριο λόγο]

tea and sympathy

(O Τομ κλείνει τα μάτια του. Η Λώρα τον κοιτάζει με στοργή. Μετά από λίγο η Λώρα ασφαλίζει καλά την πόρτα. Ο Τομ την κοιτάζει. Αυτή, διακριτικά αρχίζει να ξεκουμπώνει τη μπλούζα της. Μετά αναζητά το χέρι του. Ο Τομ της πιάνει το χέρι. Αυτή χαμογελάει γλυκά.)

ΛΩΡΑ: Και τώρα;... (Ο Τομ της φιλάει το χέρι.) Αν τύχει ποτέ να την πεις αυτή την ιστορία, γιατί θα τη διηγηθείς κάποτε, σε παρακαλώ μίλησε τρυφερά και όμορφα για μένα!... (Παίρνει τα χέρια του, τ' ακουμπά στο στήθος της, ενώ τα φώτα σβήνουν και πέφτει η

ΑΥΛΑΙΑ

(Ρόμπερτ Άντερσον - Τσάι και Συμπάθεια μτφ. Κωστής Λειβαδέας)

το όνομα

Κι εσένα, που σημαίνεις τόσα πολλά,
δεν τολμώ να συλλαβίσω το όνομα σου,
ενώ το ξέρω·

πρώτη φορά τόσο καλά.

Δεν το λέω και που 'μαι μόνος.
Το αφήνω να πλανάται στο μυαλό μου ελεύθερο,
αδέσποτο, φαντασμένο κι εκθαμβωτικό.

Το αφήνω να παίζει με τις υπόλοιπες λέξεις και έννοιες·
να τις μιμείται, να τις κοροϊδεύει, να τις βασανίζει, να τις είναι.

Κι όταν καμιά φορά μεθώ το λέω - και το πιάνω στον ύπνο.
Κι αυτό το δόλιο, απροετοίμαστο, δεν προλαβαίνει να 'ναι μόνο εσύ.

Κι είναι τα πάντα.

R+J 2009

Ο έρωτας είναι πράξη συνωμοτική. Απο καταβολής του 2 αντιτίθεται στον κόσμο. Απειλείται από την κανονικότητα των πολλών. Ο έρωτας θέλει σκοτάδια και ψιθύρους. Η παραμικρή απότομη κίνηση τον σπάει.

Εκτός από μυστικός και εύθραυστος όμως είναι και α-χρονικός. Του αρκεί ένα καταφύγιο δύο (εξίσου α-χρονικών) γυμνών κορμιών, ο παραλογισμός μιας αμείλικτης ασύμβατης πραγματικότητας, καθώς και μια νύχτα πότε – πότε για την ανανέωση των όρκων πίστης.

Αυτά τα τρία συστατικά είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπτύσσεται ο Έρωτας. Αν αφαιρέσεις απ’ όλα τα μεγάλα ζευγάρια της ιστορίας το «εκεί» και το «τότε» θα δεις πως απομένει ο μαγικός αριθμός, που μάχεται με γυμνά χέρια και κορμιά έναν κόσμο που αρνείται πεισματικά να καταλάβει.

Οι πραγματικοί εχθροί του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας φυσικά δεν ήταν οι γονείς τους, ούτε το άμεσο οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον. Και το βασικό θέμα τους εννοείται πως δεν ήταν ο συγκεκριμένος έρωτας. Ήταν τα συντηρητικά μυαλά που εναντιώνονταν όχι στον ίδιο τον Έρωτα αλλά στην ελευθερία του. Όχι στο συναίσθημα αλλά στην αυτοδιάθεση.

Τα νέα μυαλά της Βερόνας δεν καίνε τις ζωές τους σε έναν αφηρημένο ερωτικό βωμό. Δίνουν μάλλον μια μάχη υπέρ της ελεύθερης επιλογής συντρόφου, τρόπου ζωής, διαχείρισης του εγώ στην πορεία προς το ενστικτώδες εμείς. Το ζεύγος της Βερόνας είναι περισσότερο κοινωνικοί επαναστάτες παρά ερωτευμένοι εγωιστές.

Κάτω από το πρίσμα αυτό σκεφτείτε πόσο κοντά ειναι ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα στην εφηβεία σας· σ’ εκείνες τις πρώτες συγκρούσεις με την εμπειρία των «μεγάλων», όταν υπήρχε μόνο η φλόγα να τροφοδοτεί τις παθιασμένες αστόχαστες επιλογές σας.

Κι αυτά τα δυο παιδιά με τα επαναστατικά σκουλαρίκια στα φρύδια, τις μύτες και τις γλώσσες, που περπατούν χέρι – χέρι τα σαββατόβραδα στα σκοτεινά σοκάκια της Αθήνας – αν αξιώνονταν ποτέ τη γλώσσα ενός βάρδου παρατηρητή – μη μου πείτε πως λίγο πριν φιληθουν για καληνύχτα θα έλεγαν κάτι διαφορετικό από: «τούτη η πίκρα του χωρισμού έχει μια γλύκα τόση, που καληνύχτα θα σου λέω μέχρι να ξημερώσει...»

(Κείμενο του Jirashimosu που δημοσιεύτηκε στη Metropolis Weekend αυτής της εβδομάδας με αφορμή την παράσταση "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" που ανεβαίνει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου..)

Μήλο

Τῶι μήλωι βάλλω σε, σὺ δ' εἰ μὲν ἑκοῦσα
φιλεῖς με, δεξαμένη, τῆς σῆς φιλότητος μετάδος!
Εἰ δ' ἄρ' οὐ μὴ γίγνοιτο νοεῖς,τοῦτ' αὐτὸ λαβοῦσα,
σκέψαι τὴν ὥρην ὡς ὀλιγοχρόνιος...

tajabone*

tajabone* πηγαίνουμε στο tajabone,
Ο Αbdou Jabar είναι ένας άγγελος που έρχεται,
απ' τον ουρανό στην ψυχή σου.
θα σε ρωτήσει "προσευχήθηκες";
θα σε ρωτήσει "νήστεψες";
Έρχεται στην ψυχή σου,
Θα σε ρωτήσει "προσευχήθηκες";
Θα σε ρωτήσει "νήστεψες";

*To Tajabone είναι μια Μουσουλμανική γιορτή, όπου τα μικρά παιδιά πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, τραγουδώντας αυτό το τραγούδι.

Στη συνέχεια οι οικοδεσπότες τους δίνουν λεφτά ή γλυκά (κάτι σαν τα δικά μας κάλαντα).

Σύμφωνα με το Ισλάμ, οι ερωτήσεις "προσευχήθηκες" και "νήστεψες" είναι τα πρώτα που πρέπει να απαντήσεις για να μπεις στον παράδεισο...

steal

Τίποτα δεν είναι πρωτότυπο. Κλέψε οτιδήποτε σε εμπνέει ή πυροδοτεί τη φαντασία σου. Καταβρόχθισε παλιές ταινίες, νέες ταινίες, μουσικές, βιβλία, πίνακες, φωτογραφίες, ποιήματα, όνειρα, τυχαίες συζητήσεις, αρχιτεκτονική, γέφυρες, επιγραφές στους δρόμους, δέντρα, σύννεφα, σώματα νερού, φώτα και σκιές. Διάλεξε να κλέψεις μόνο όσα μιλούν κατευθείαν στην ψυχή σου. Αν το κάνεις η δουλειά (κι η κλοπή σου) θα είναι αυθεντική. Η Αυθεντικότητα είναι ανεκτίμητη. Η Πρωτοτυπία δεν υφίσταται. Και μην μπεις στον κόπο να κρύψεις την κλοπή σου- γιόρτασέ την αν το νιώθεις. Σε κάθε περίπτωση, πάντα να θυμάσαι αυτό που έλεγε ο Γκοντάρ: "Δεν έχει σημασία απο που κλέβεις κάτι, σημασία έχει που το πας..."

Jim Jarmusch

Πουθενά

Είναι μέρες που δεν ανήκω πουθενά. Κι αυτό το πουθενά είναι το πιο ασφαλές μου καταφύγιο. Σαν να κρατάω για ελάχιστα δευτερόλεπτα την αναπνοή μου, κάνοντας ένα σάλτο έξω από την ίδια τη ζωή και το χρόνο που τρέχει για τους άλλους.

Όταν κλείνομαι στο σπίτι, μου αρέσει να φαντάζομαι πως δεν έχω υπάρξει ποτέ και για κανέναν. Πως οι άνθρωποι γύρω μου, συνεχίζουν τις ζωές τους χωρίς να αναφέρουν το όνομά μου. Κι αυτή η κανονικότητα της συνέχειας με καθησυχάζει γιατί παίρνει από πάνω μου κάθε ευθύνη ξένων προσδοκιών και αξιώσεων.

Με παρηγορεί η βεβαιότητα πως κανείς δε θα ήταν πιο φτωχός αν δε με γνώριζε. Πως καμιά ζωή δε θα ήταν πιο άδεια από ένα απόγευμα -σαν το σημερινό- εκούσιας απουσίας μου. Σίγουρα στη θέση μου κάποια συγκυρία θα είχε φέρει έναν άλλο συμπαθητικό ή αδιάφορο ανθρωπάκο να γεμίσει το κενό μιας τυχαίας συναναστροφής που ξέμεινε για συνήθεια.

Κι αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα (που στην εποχή των μεγάλων θλίψεων γίνονται ώρες και μέρες) που κρατάω την ανάσα μου και μεταμορφώνομαι σε μια ανεπαίσθητη απουσία ενός συνηθισμένου κατά τ' άλλα σαββατόβραδου, νομίζω πως εντοπίζω το νόημα των σχέσεων μου με τους άλλους.

Αυτή τη μικρή διαχωριστική γραμμή της απόλυτης μοναξιάς, με τη σύμβαση που ονομάζεται συνύπαρξη.

youkali

Αν τα ταξίδια μετρούνταν σε χρόνο, σε επιθυμία, σε προθέσεις, σε ανάγκη, σε νύχτες και άσκοπες περιπλανήσεις σε νυχτερινούς δρόμους, κατά πάσα πιθανότητα θα το είχα βρει το youkali μου.

Επειδή όμως τα ταξίδια μετριούνται σε χώρο, σε αμοιβαιότητα, σε συμπτώσεις, σε συγκρουόμενα συμφέροντα και επιλογές, συνεχίζω να ταξιδεύω σε απέραντες ανοιχτές θάλασσες...

...και να ελπίζω σε μια γη.

citysoundtrack

Στο δίφωνο αυτού του μήνα ο Jirashimosu κάνει μια βόλτα στην Πειραιώς με τον Hamlet στ' αφτιά του, και γράφει για τις εικόνες, τα πρόσωπα και τις μουσικές αυτής της πόλης.

Τρίτο Στεφάνι

Το τρίτο στεφάνι δεν είναι ένα απλό λογοτεχνικό έργο. Η αξία του πάει πέρα απ' αυτό. Το τρίτο στεφάνι είναι συμπυκνωμένες όλες οι παιδικές μας κρυφές ωτακουστίες σε ιστορίες που "δεν είναι για παιδιά". Είναι η εφιαλτική συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος που ζουν οι "μεγάλοι" είναι πιο σκοτεινός και ύποπτος, κατοικημένος από τέρατα , δαίμονες και φόβους. Η Νίνα, η Εκάβη, η Ελένη είναι όλες μητρικές φιγούρες, γνώριμες αγκαλιές που ασφαλίζουν και πνίγουν με εναλλαγές αστραπής.

Κι ο μικρός Άκης είμαστε όλοι εμείς, που νομίζαμε ότι μπορούμε να κλέψουμε ιστορίες και ψυχές, να τις κρύψουμε σε γραφτά, έργα και τραγούδια και να μείνουμε ατιμώρητοι...

Παραμ-παμ-παμ...

Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα τραγουδούσαν και θα χόρευαν στους δρόμους θα είχα σοβαρές πιθανότητες να είμαι ευτυχισμένος.

(εκτός κι αν με άγχωναν ψυχαναγκαστικά οι χορογραφίες και τα φάλτσα.)

απογοήτευση

“‘Be On Your Own’ is a song that made me very proud when I wrote it the first time,” Yeston admitted. “It always had a wonderful and scathing effect on stage, but, as I have said, you need action in a film. Film is far more literal and far more specific than a stage show. No matter how detailed the set of a stage show is, it could never be as detailed as actually being in an actual place in a movie. You see the details of every room, you see the props, you see the lights. You are meant to accept this as literally the real world, whereas in theatre we give you a white tile set or a unit set in the abstract and we ask you to use your imagination. Because film is more literal, you really do have to go farther out on a limb to become theatrical.”

Ο Μaury Yeston εξηγεί τους λόγους για τους οποίους σκότωσε έναν αθώο jirashimosu στερώντας από το Nine το βασικότερο λόγο που θα το έκανε ένα από τα πιο συγκινητικά δώρα της φετινής χρονιάς.

Για την ιστορία (και την τραγική ειρωνεία) , έτσι ανακοίνωσα το Nine λίγους μήνες πριν:

Luisa whispers

Και ιδού η σαχλαμάρα που το αντικατέστησε:

πλέιλιστ

Πάει κι αυτό! Τζάμπα το άγχος κι η αγωνία. Ωραία και κινηματογραφικά περάσαμε κι αυτό το απόγευμα Κυριακής με αγαπημένα τραγούδια και καλή παρέα. Κι επειδή πολλοί μου ζητήσατε playlist, ορίστε τι ακούστηκε στον Μελωδία σήμερα την 22α Νοεμβρίου του σωτηρίου έτους 2009. Όσοι δεν με ακούσατε να παρλάρω, κατά γενική ομολογία, χάσατε...

• Έγινε παρεξήγηση (Ορχ.)- Μάνος Χατζιδάκις
• Εδώ μιλάνε για λατρεία - Κορε. Υδρο.
• Pale Horses - Moby
• Πέμπτος όροφος - Τάνια Τσανακλίδου
• Αυστραλία - Χάρις Αλεξίου
• Έκπτωση - Κωνσταντίνος Βήτα
• Have you noticed? - Lolek

• Ιδανικές φωνές - Έλλη Λαμπέτη
• Το τραγούδι της Νύχτας - Φλέρυ Νταντωνάκη
• Wild is the Wind - Nina Simone
• The Windmills of your mind - Dusty Springfield
• Το τυχερό αστέρι - Γιάννης Παλαμίδας
• You are my world - Cilla Black

• C' est a Hambourg - Martha Wainwright
• Η μελωδία της λατέρνας - Μάνος Χατζιδάκις
• Έγινε παρεξήγηση - Μελίνα Μερκούρη
• Love for Sale - Billie Holiday
• Les Parapluies de Cherbourg (Finale) - Michel Legrand
• Mon Dieu - Edith Piaf
• Ώρα αναχωρήσεως - Βίκυ Μοσχολιού
• The train leaves at eight - The Walkabouts

• Que Linda Manito - Catalina Sandino Moreno
• Tajabone - Ismael Lo
• Δράκος - Άλκηστις Πρωτοψάλτη
• Plus fort que nous - Francis Lai
• Μην πάμε απόψε πουθενά - Δήμητρα Γαλάνη
• Sailor's Accordion - Peer Raben
• Amsterdam - Ute Lemper
• Maruzzella - Mina
• Μαρόκο - Έλλη Πασπαλά

[Επί τη ευκαιρία να σας ευχαριστήσω για τα τρυφερά μηνύματα και τα τηλέφωνα. όμορφα και συγκινητικά. Πολύ].

hey mr d-j!

Κυριακή 22/11, απογευματάκι, 16.00-18.00, συντονιζόμαστε στον Μελωδία 99.2 και ακούμε τον Jirashimosu σε ρόλο guest παραγωγού. Δύο ώρες στη διάθεσή του να παίξει ό τι του κατέβει στο κεφάλι.

[Πλάκα θα 'χει!]

it's show time

Κι εκεί που περίμενα τον Π. στο μετρό του Φιξ χτες για να πάμε στο Σταυρό μου ήρθε φλασιά. Πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ μέσα; Όχι κάτι συγκεκριμένο αναγκαστικά, ούτε σημαντικό. Να γράψω απλά. Ελεύθερα, παραθετικά ασυνάρτητα κι ασύντακτα. Να δώσω σ' αυτό το χώρο την πραγματική του αρχική υπόσταση του ημερολογίου που τρέχει κοντά τέσσερα χρόνια πια.

Με τρόμο συνειδητοποίησα ότι, κατά πάσα πιθανότητα, του χρόνου τέτοια εποχή δε θα μπορώ να ανατρέξω πίσω για να δω τι συνέβαινε στη ζωή μου ένα χρόνο πριν. Όχι γιατί τίποτα σημαντικό ή ασήμαντο δε συμβαίνει αλλά απλούστατα γιατί δεν μπαίνω σε διαδικασία να το καταγράψω.

Εχμ... αμηχανία. Δεν ξέρω τί άλλο να γράψω τώρα. Σαν να φιλοξενούμαι στο ίδιο μου το σπίτι. Ξέρω μόνο οτι μηδενίζω - ή τουλάχιστον έχω την πρόθεση να το κάνω- και ξαναρχίζω απ' την αρχή...

Πως το 'λεγε να δεις ο Joe Gideon στο All that Jazz του θεού Bob Fosse;

"It's showtime folks! "

(αυτό!)

Προσωπογραφία

Δυο τραγούδια μονόλογοι. Όχι σχήμα λόγου. Κανονικοί θεατρικοί μονόλογοι. Ένας ανδρικός κι ένας γυναικείος. Χωρίς σαφείς ταυτότητες: σαν τον Ορλάντο της Βιρτζίνια Γουλφ. Η μοναξιά των ψυχών σε δυο διαφορετικές εποχές, με διαφορετικές αφορμές κι αιτίες.

Από τη μεσοκαλοκαιριάτικη Νύχτα της Φωτιάς της Δεσποινίδας Τζούλιας του Στρίντμπεργκ, μέχρι τους υγρούς δρόμους του Σαιντ Λιούις του Γυάλινου κόσμου του Τέννεσι Ουίλλιαμς.

Η συνάντησή μου με αυτό το μυθικό πλάσμα των πιο προσωπικών μου ακροάσεων δε θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από αυτά τα δύο τραγούδια. Καλά, μέτρια ή κακά δεν ξέρω. Αληθινά σίγουρα. Όσο αληθινή είναι μια αυλαία όταν κλείνει.

Κυρία μου, τιμή αφάνταστη η συνάντηση με την αύρα σας και την ιστορία σας.

[η προσωπογραφία της Τάνιας Τσανακλίδου μετράει ήδη μια μέρα ζωής και 2 πινελιές από μένα και το Θεμάκο...]

Πρεμιέρα

Πρεμιέρα απόψε για τη "Μουσική μας Συνωμοσία"
στο club του Σταυρού του Νότου.
Η Σαντέζα σε ιστορίες για τα ταξίδια που έγιναν
και - κυρίως- γι' αυτά που έμειναν στα λόγια.

[Στα δεύτερα άλλωστε χρωστάμε περισσότερα].

Κάθε Τετάρτη στις 22.30 και Δευτέρες στο Orient της Θεσσαλονίκης

los abrazos rotos

Καθώς έβγαινα από το σινεμά σήμερα το βράδυ αναρωτιόμουν: Έχει δικαίωμα ένας auter-σύμβολο στο απόλυτο τίποτα; Να πει ρε παιδί μου, "εντάξει με τα αριστουργήματα και τη δεξιοτεχνία. Εντάξει και με τα πολύπλοκα σενάρια και τα στοιχειωμένα πλάνα. Τα παίζω όλα αυτά στα δάχτυλα και το ξέρετε. Τώρα γουστάρω να κάνω μια ταινία για δυο υγρά μάτια και δυο σαρκώδη χείλη. Για να χωρέσω το αιώνιο θήλυ της εφηβικής μου σινεμανίας σε μια μεγάλη οθόνη. Για να γυρίσω ένα homage στα κόντινα της Jean Moreau του Louis Malle, τις σκάλες του Hitchcock, και τις femme fatale του Preminger".

Στις πολυαναμενόμενες ραγισμένες αγκαλιές ο Almodovar κάνει αυτό ακριβώς: μοντάρει σκόρπια καρέ από τις κινηματογραφικές αναφορές του (από το νουάρ και το μελό μέχρι - πόσο διαβολικό- το δικό του σινεμά) και μας παραδίδει μια χρυσή μετριότητα.

Κι είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που έχουμε μια δική του -μάλλον άχρωμη- ταινία χωρίς σενάριο. Η υποτυπώδης ιστορία- πρόσχημα (που εμφανώς παρωδεί τα δαιδαλώδη σενάρια παλαιότερων ταινιών του), φαίνεται πως χρησιμεύει μόνο και μόνο στο να παραθέσει μπροστά στα μάτια μας όλα αυτά τα μαγικά πλάνα που έχει φαντασιωθεί ο δημιουργός της τα χρόνια που έχει ξοδέψει στις σκοτεινές αίθουσες.

Κι εντάξει, μπορεί σινεμά χωρίς σενάριο να μην είναι παρά μια ανούσια παράθεση κινούμενων εικόνων, όταν όμως σου έρχονται από το πουθενά αυτά τα υπέροχα κοντινά της Penelope, λες ότι δε χάλασε κι ο κόσμος αν για μια φορά παραδοθείς στην απατηλή επιφανειακή μαγεία ενός απλού πλάνου απόλυτης ομορφιάς.

keeper

Dying love will leave no doubt

3

...σε 4 μέρες...

φμ

Γεμίζει. Αδειάζει.
Γεμίζω. Αδειάζω.
Μου μοιάζει.
Του μοιάζω.

Σαμποτάζ

Η Λένα Πλάτωνος ανήκει στη μυθολογία αυτής της πόλης. Κι ανήκει στη μυθόλογια γιατί όπως όλοι οι αυθεντικοί μύθοι, μοιάζει να μην έχει καταγωγή. Σαν να ήρθε από το πουθενά και να πηγαίνει στο άπειρο, περνώντας φευγαλέα από την εποχή μας για να την καταγράψει και να μας την εξηγήσει κάπως καλύτερα.

Πολλοί θα σπεύσουν να το αμφισβητήσουν εντοπίζοντας τη συγγένεια της με τον ηλεκτρονικό ήχο της δεκαετίας του 80, ταυτίζοντας της συχνότατα με τη Laurie Anderson, ή υπερτονίζοντας την επιρροή του Μάνου Χατζιδάκι στην αισθητική και το έργο της, παρερμηνεύοντας ίσως την αδυναμία που της έδειξε ο τελευταίος από τα πρώτα της κιόλας βήματα.

Η αλήθεια είναι πως το ξωτικό Λένα Πλάτωνος, παρά τις αγάπες, τις επιρροές και τις αναφορές της, ήρθε στην ελληνική μουσική της δεκαετίας του 80 σας ένας απρόσμενος κομήτης. Σε μια εποχή που το βασανισμένο ελληνικό τραγούδι, ακολουθώντας τις κοινωνικές ανακατατάξεις της Χούντας και της μεταπολίτευσης, με τη μυθική δεκαετία του 60 να μοιάζει έτη φωτός μακριά, έμοιαζε να αναζητά μια νέα έκφραση, η Πλάτωνος, παιδί της εποχής της, μαζί με την τρομερή παρέα της Λιλιπούπολης μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι της ελεύθερης έκφρασης μια νέας γενιάς που ακούει ροκ, διαβάζει επαναστατικά βιβλία, βλέπει ταινίες σκηνοθετών με παράξενα ονόματα, διεκδικεί την ερωτική, πολιτική και κοινωνική αυτοδιάθεση, εξερευνώντας περιοχές –του μέσα κι έξω κόσμου- άγνωστες μέχρι τότε.

Φυσικά η Πλάτωνος δε θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ακόμη βουβό παιδί της εποχής της ή μια εξαιρετική κλασική πιανίστα, αν δε βρισκόταν στο δρόμο της η σπινθηροβόλα διαίσθηση του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος εκείνη την εποχή βρισκόταν επίκεφαλής του αναδιαμορφωμένου –στα όρια του ριζοσπαστικού- τρίτου προγράμματος της Κρατικής Ραδιοφωνίας. Ο Χατζιδάκις με δική του πρωτοβουλία, συστήνει μια νεανική ομάδα (εκτός της Πλάτωνος επιλέγονται ο Νίκος Κυπουργός κι ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος στη μουσική κι η Μαριανίνα Κριεζή στους στίχους) και τους αναθέτει τη θρυλική πλέον «Λιλιπούπολη», μια καθημερινή παιδική εκπομπή, που επί 3 χρόνια (από τις 19 Δεκεμβρίου του 1977 μέχρι τις 6 Μαίου του 1980) κάνει ρεκόρ ακροαματικότητας όχι μόνο ανάμεσα στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Πολλοί μάλιστα έφτασαν να κατηγορήσουν τη φιλοσοφία της φανταστικής πολιτείας κομμουνιστική, κάτι όμως που δεν εμπόδισε τους φανατικούς ακροατές να κάνουν τη «Λιλιπούπολη» σημείο αναφοράς (προσδίδοντας της τη μυθική υπόσταση που διατηρεί ως σήμερα).

Το 1981, κι ενώ η Λιλιπούπολη έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της, η Πλάτωνος ετοιμάζει στη Λύρα την πρώτη της δισκογραφική δουλειά. Ο περίφημος Καρυωτάκης της – ο κύκλος τραγουδιών που έκανε το Μάνο Χατζιδάκι να την αποκαλέσει διάδοχό του, πρωτοπαρουσιάζοντας τον ακέραιο ζωντανά στο Β’ μέρος δικής του συναυλίας- έχει ήδη δρομολογηθεί, ο Αλέκος Πατσιφάς όμως, ο παραγωγός της Λύρα, θεωρεί καλύτερη ιδέα η νέα συνθέτις να συστηθεί στο «ενήλικο» κοινό με κάτι πιο ανάλαφρο. Ο Καρυωτάκης μπαίνει για λίγο στην άκρη, επιστρατεύεται η φίλη και συνεργάτις της Πλάτωνος από τις μέρες της Λιλιπούπολης, Μαριανίνα Κριεζή και το (κυριολεκτικό) Σαμποτάζ μπαίνει μπροστά...

Τραγούδια πρωτοποριακά, που όμοια τους δεν είχαν εμφανιστεί ως τότε στην ελληνική δισκογραφία, έρχονται στα πρότυπα των σουρεαλιστικών παραμυθοτράγουδων της παιδικής Λιλιπούπολης να καταπιαστούν με μια εμφανώς ενήλικη μα και συνάμα νεανική θεματολογία. Από τον πρώτο έρωτα, το φλερτ, τη θλίψη του χωρισμού και της απώλειας, μέχρι τη δηλωμένη αναφορά στη συνουσία και τον ενθουσιασμό της ένωσης των σωμάτων (που για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία ξεφεύγει από συμβολισμούς και νύξεις και δηλώνεται ανοιχτά με το κλασικό πια «αν μ’ αγαπάς έλα να κάνουμε έρωτα...»)

Οι μουσικές της Πλάτωνος εξ’ ολοκλήρου ηλεκτρονικές φλερτάρουν πότε με την ψυχεδελική ροκ και πότε με την εύθραυστη μελωδικότητα ενός μουσικού κουτιού, πότε γίνονται το τρυφερό χάδι ενός απογευματινού αέρα και πότε σαρώνουν σαν οργισμένος τυφώνας. Κι οι στίχοι της Κριεζή από την άλλη, ισορροπούν στην κόψη της λογικής με την παράνοια, άλλοτε παιχνιδιάρικοι κι εξωστρεφείς κι άλλοτε σκοτεινοί και βαθιά ενδοσκοπικοί, αναμφίβολα πάντως ριζοσπαστικοί και καινοτόμοι.

Οι δυο γυναίκες μοιάζουν με το Σαμποτάζ να μας παρουσιάζουν μια πιο σκοτεινή εκδοχή της Λιλιπούπολης, λες και τα παιδιά από τα παιδικά παιχνίδια της επικράτειας του δήμαρχου Χαρχούδα μετοικούν στα ερωτικά παιχνίδια των μεγάλων, σαν να περνούν τη μικροσκοπική πόρτα της Αλικής στη Χώρα των Θαυμάτων. Οι φωνές που επιλέγονται γι’ αυτό το ταξίδι δεν είναι δίολου τυχαία δύο, αυτή ενός άνδρα και μιας γυναίκας. Ο μαγικός αριθμός του ζεύγους που χάνεται σε έναν κόσμο πρωτόγνορο, απειλητικό και την ίδια στιγμή μαγικό. Ο κοριτσίστικος χατζιδακικός λυρισμός της Σαβίνας Γιαννάτου, συναντά τη στιβαρή και πολυσχιδή θεατρικότητα του Γιάννη Παλαμίδα κι είναι σαν να εξερευνουν πιασμένοι χέρι – χέρι το σύμπαν που ονομάζεται «ένηλικίωση».

Κι ακριβώς στην Καρδιά του δίσκου, ανάμεσα σε Ινδιάνους και φλογάτα παγωτά, γαλάζιες κιθάρες, μαγικά μπλουτζιν, κινούμενα σκίτσα και φωτάκια αεροπλάνων βρίσκεται ένα από τα πιο σπάνια κοσμήματα της ελληνικής δισκογραφίας, ένα τραγούδι απουσίας, ειλικρινές και ευθύ σαν σκοτεινό καταφύγιο. Μακρία από την ψυχεδελική ατμόσφαιρα λούνα παρκ του δίσκου σαν να έρχεται από το βάθος της ύπαρξης και της μελαγχολίας, σαν αλληγορικό παιδικό παιχνίδι καθεστώς κι ιεροτελεστία πια, παιγμένο απ’ όλους μας σε κάποια αυλή του αιώνιου σχολείου που ονομάζεται απώλεια, ο Γιάννης Παλαμίδας, αφοπλιστικά ειλικρινής ερμηνεύει το κοπερτί, έναν ύμνο στα «παιδιά» που ένα-ένα αφήνουν τον κύκλο κι απομακρύνονται απ’ την παρέα και τις ζωές μας...

Άκουσα το «Σαμποτάζ» πρώτη φορά στα 19 μου, όταν συνειδητά αποφάσισα να κάνω τη μετάβαση από την ξένη μουσική που άκουγα ως τότε αποκλειστικά, καταδικάζοντας ως άσχετο με τα βιώματα μου οτιδήποτε ελληνικό. Το δισκάκι με το αλλόκοτο εξώφυλλο χαρισμένο από χέρι που τότε θα με έκανε να ακούσω τα πάντα, μπήκε στο discman ένα απόγευμα σε ένα τρόλει καθώς επέστρεφα σπίτι... άκουσα τον Ινδιάνο από το απέναντι βουνό να μου στέλνει σήματα ξανά με τον καπνό, σε μια γλώσσα περίεργη συνωμοτική και πρωτόγνωρη που ως εκ θαύματος φάνηκε να μ’ εξηγεί απόλυτα. Ένας συμβολικός κώδικας που στην πορεία ενός τρόλει στην Πειραιώς έμοιαζε να καταγράφει στο χρόνο, στιγμές, πρόσωπα και γεγονότα... Στη μισή ώρα της διαδρομής προς στο σπίτι είχε συντελεστεί μέσα στο κεφάλι μου ολόκληρο το Σαμποτάζ... Το τρόλει είχε μεταμορφωθεί στο «τρένο με τις κούκλες των ενοχών και των αραχνιασμένων παραμυθιών»...

Αυτό που, από τότε και για πάντα «μέσα μου έχει χαρακτεί σαν τατουάζ...»

(Κείμενο του Jirashimosu που δημοσιεύτηκε στη Metropolis Weekend αυτής της εβδομάδας με αφορμή την παρουσίαση του λατρεμένου Σαμποτάζ στο Παλλάς. Θα είμαι εκεί. Κι εσύ. Το ξέρω...)

Θάλασσα

Είναι φορές που ξέρεις ένα τραγούδι. Και ξέρεις κι έναν άνθρωπο. Και ξέρεις κι ένα συναίσθημα...

Αμ δε...

signora senza camelie

Ένα απλό μελό. Ένα παραγνωρισμένο αριστούργημα. Ένα χρονικό του ιταλικού σινεμά. Κάτι απ' όλα ή όλα τα παραπάνω;

Το μόνο σίγουρο είναι οτι ο Michelangelo Antonioni πολύ πριν παραδοθεί στην Κόκκινη Έρημο της ποιητικής δημιουργίας, μας έδωσε ένα μικρό διαμάντι για τη γέννηση του κινήματος που έμεινε στην ιστορία ως νεορεαλισμός.

Ο νεορεαλισμός, όχι στη δραματουργία και τη φιλμογραφία, αλλά στις ζωές των ανθρώπων του σινεμά που μέχρι τότε απλά φωτογραφίζονταν, ύστερα έζησαν και τελικά "έπαιξαν".

9

Be italian...

άντε μια νύχτα ακόμα...

Σενάρια

Μια βόλτα στη βροχή μπορεί να βάλει όλες τις σκέψεις σε σειρά. Σημασία στη ζωή έχουν τα σενάρια. Το πως επιλέγεις να προβάλλεις την πραγματικότητα στην οθόνη σου. Σε ποιους επιτρέπεις την είσοδο στο μικρό σου σινεμά και ποιους αφήνεις έξω. Κι αν αφήνεις κάποιον έξω δε σημαίνει πως τον αποκλείεις απαραίτητα. Σημαίνει πως κάνεις χώρο. Κι αν έχει υπομονή θα ξαναμπεί. Μετά τις πρόβες. Στην επίσημη προβολή. Με νέο ρόλο. Σε νέο σενάριο.

Έφτιαξα την πρώτη καφετιέρα με γαλλικό της χρονιάς. Πάει να πει κούπες που ακολουθούν η μια την άλλη. Πάει να πει σκέψεις. Και κλειστά τηλέφωνα. Μεταβατική φάση το λένε. Να συστηθούν οι νέες σκέψεις στο κεφάλι που έκλεινε τα αφτιά του τόσο καιρό. Σενάριο.

Μετά από πολύ καιρό διάβασα. Agatha Christie πλάι στο ανοιχτό παράθυρο. Έξω ψιλή βροχή. Σενάριο. Ρετρό αμπαζούρ το μόνο φως εκτός της συννεφιάς. Πόσο καιρό είχα να διαβάσω σε κίτρινο φως.

Είδα το υπέροχο La Naissance du Jour του Jacques Demy. Η Colette αποφασίζει στο τέλος ενός λαμπρού καλοκαιριού να αποκλείσει οριστικά απ' τη ζωή της τον έρωτα χωρίς να σημαίνει απαραίτητα πως πεθαίνει. Απλά έρχεται φθινόπωρο. Σπρώχνει τον εραστή της στην αγκαλιά μιας νέας κι όμορφης γυναίκας και ξαναπιάνει το λευκό χαρτί. Αποφασίζει να γράψει. Φθινόπωρο. Σενάριο.

Έγραψα κι εγώ μετά από πολύ καιρό με μολύβι. Σε χαρτί. Ασυνάρτητες σκέψεις με τη συγκινητική παλιά μου συνοχή. Ο, τι κοιμάται δεν είναι απαραίτητα νεκρό. Απλά ξεκουράζεται. Μαζεύει υλικό για να έχει να ανασύρει τις μέρες της βροχής.

Νομίζω είμαι καλά. Είμαι εδώ κι είμαι εγώ. Κι αρχίζει αυτή η εποχή που έλεγα πάντα πως είναι η αγαπημένη μου. Κι αφού νιώθω ακόμα εγώ πάει να πει πως δεν έχω αλλάξει όσο φοβάμαι.

Ξαναγεμίζω την κούπα. Ανοιχτό ραδιόφωνο. Απόψε δεν έχει σταγόνα αλκοόλ. Θα διαβάσω και θα πέσω για ύπνο νωρίς. Είναι ένα βροχερό απόγευμα Παρασκευής. Είμαι εγώ κι είμαι καλά. Σενάριο.

Ένα όνειρο.

Τον τελευταίο καιρό βλέπω στον ύπνο μου γάτες. Τις γάτες είναι γνωστό ότι τις λατρεύω. Αυτές του ύπνου μου όμως τις τρέμω. Είναι κακές και απειλητικές. Παρόλο που δεν επιτίθενται τις νιώθω να περιορίζουν το ζωτικό μου χώρο. η παρουσία τους είναι ασφυκτική. Κι όποτε δε φτάνει η παρουσία μιας για να το καταφέρει γεμίζει το δωμάτιο με δεκάδες άλλες.

Απόψε ήταν η σειρά ενός μικρού μικρού ολόλευκου γατιού. Από αυτά που στην πραγματική ζωή με παραλύουν από ομορφιά. Κι όμως σ' αυτό το όνειρο ήταν σιωπηλό και διεκδικητικό. Νιαούριζε χωρίς ήχο σαν να ζητούσε κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.

Αποφάσισα να το αγνοήσω. Όσο το αγνοούσα όμως, τόσο αυτό επέμενε. Κάτι διάβαζα. Ένιωθα το βλέμμα του πάνω μου. Το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα ολοένα και λιγόστευε. Σε ανύποπτο χρόνο το αρπάζω από το σβέρκο, γεμίζω το νιπτήρα του μπάνιου νερό και το βουτάω μέσα.

Το ένιωθα να σπαρταράει. Δε γύρισα καν το βλέμμα απ' την άλλη. Δεν ένιωσα καν αποστροφή για την εγκληματική μου κίνηση. Έπρεπε να γίνει. Δεν ένιωθα ούτε ανακούφιση όμως. Απλά ότι γλίτωνα από μια ανεπιθύμητη παρουσία.

Όταν το ένιωσα ακίνητο το τράβηξα απ' το νερό. Στο χέρι μου κρατούσα ένα ολόλευκο νεκρό περιστέρι...

Να μαι εγώ...

το τρίτο μυστικό αποκαλύπτεται
(κι εξακολουθώ να του το κρατάω)

adieu

Αποχαίρετάμε ακόμα ένα καλοκαίρι
χωρίς μεγάλες συναντήσεις και παρακαταθήκες.

Τουλάχιστον πηγαίνουμε ελαφρείς στο χειμώνα.

Κάτι λίγα mb φωτογραφίες του καλοκαιριού.
[Ας είναι καλά οι πάμφτηνοι εξωτερικοί μας δίσκοι]
[οι σκληροί].

integrale

Δεν έχει λόγια.
Έχει 100 ευρώ για 20 όνειρα.
αν ψήνεσαι, εδώ

ארמית

Έχω καιρό να ανεβάσω ένα κανονικό, ορθόδοξο post. Εννοώ να γράψω κάτι από εκείνα τα κείμενα βιτρίνες που εκθέτουν απροκάλυπτα και θρασύτατα το μέσα - έξω. Ένα από εκείνα τα κείμενα που δεν έχουν αφορμή ένα video ή ένα τραγούδι, αλλά κάτι αληθινό, της αληθινής ζωής.

Κι όχι οτι η αληθινή ζωή δε μου δίνει αφορμές. Απεναντίας, αυτό το καλοκαίρι κάθε μικρό ή μεγάλο γεγονός (κι έχει κάμποσα), κάθε μικρή ή μεγάλη απόφαση ή επένδυση είναι μια κανονική αφορμή για μικρά ή μεγάλα συμπεράσματα.

Το θέμα της αμηχανίας εντοπίζεται στο ότι το jirashimoσπιτο διαβάζεται πια κανονικά και με το νόμο. Και μάλιστα από αναγνώστες με κανονικό πρόσωπο κι ονοματεπώνυμο. Και οι αναγνώστες με κανονικό πρόσωπο και ονοματεπώνυμο δεν έχουν χειρότερο (ή ανασφαλέστερο) απ' το να γίνονται θέμα. Κι αν μάλιστα είναι και λίγο ψυχαναγκαστικοί αναζητούν το "θέμα" τους πίσω απ' τις γραμμές και ανάμεσα στους φαινομενικά άσχετους στίχους.

Μέχρι την οριστική απεμπλοκή τους λοιπόν από το μικρό μου γυάλινο κόσμο, αυτή ή βουβή ασάφεια είναι η μικρή παραχώρηση και ικανοποίηση που προσφέρω στον ψυχαναγκασμό των επώνυμων θεμάτων (ή θυμάτων;) μου: Μια εύγλωττη σιωπή και μια σειρά κωδικοποιημένων αφιερώσεων σε άπταιστη αραμαική σαφήνεια.

Let me sleep on it 2night

Νέοι Morcheeba με τον λατρεμένο μου Thomas Dybdahl στα φωνητικά.
Πάνω στην ώρα, ακριβώς τα λόγια που χρειαζόμουν ν' ακούσω.

Κι εκεί που θα σου γκρίνιαζα,
απλά σου επισυνάπτω τη λύση.

Τα λέμε το πρωί:-)

closure

Πέρσι τέτοια εποχή, είχα ένα καταφύγιο. Στο μάτι του κυκλώνα. Ένα μέρος που ήταν σχεδόν πάντα άδειο. Και δεν είχε καμιά σχέση με τον τόπο και το χρόνο. Ήταν μνήμη και προβολή άλλης ζωής. Με σκέψεις, γραπτά και βιβλία. Αποκομμένο από όλους κι από όλα. Εκεί ο χρόνος πάγωνε. Ή μάλλον έπαιζε με διάφορες διαστάσεις και μέτρα. Γινόταν ο, τι είχα ανάγκη.

Εκεί είχα πρωτοακούσει αυτό. Είχα σημειώσει σε ένα από τα moleskine του πολέμου 2-3 σκόρπιες φράσεις: "Remember my red tie?" "I'm so fragile now...", "what I need is closure..."

Έπεσα πάνω τους τυχαία σήμερα ψάχνοντας για κάτι άλλο. Έκανα ένα google search κι ορίστε: Nathan Morris - Closure.

Ένα χρόνο μετά. Τόσα πράγματα έχουν αλλάξει. Κι όμως:

I'm so fragile now...
και
what I need is closure

ακόμα...

Jack in a Box

He used to love theatre…until he sold tickets for it…

Meet Jack. A once mild mannered young man with a BFA in Acting and no life skills. He takes a job at an off-off Broadway Box Office because it doesn’t involve wearing a blazer or using Excel. A few years and thousands of customers later, watch Jack try to manage his anger. But like all caged animals, he is going to throw his own sh*t at you sooner or later. Service with a smirk, that’s all you can ask for.

Written by and featuring MICHAEL CYRIL CREIGHTON
Directed and Edited by MARCIE HUME

Φιλι

Βρέθηκα σήμερα μπροστά σε ένα ζευγάρι. Ήταν αγκαλιασμένοι και χαμογελαστοί και φιλιόντουσαν στα φανάρια, κοντά ξημερώματα. Τόσο απόλυτα εκεί κι οι δυο. Τόσο άνετοι με την αδυναμία τους ο ένας προς τον άλλον. Δεν είχαν χαρακτήρα να κρατήσουν. Δεν είχαν εγωισμό. Δεν υπολόγιζαν το μετά και την έκθεση. Δεν τους ενδιέφερε να κρατήσουν τα προσχήματα ούτε να επιδείξουν εγκράτεια. Ήταν εκεί. Και τόσο. Για όσο.

Και σκέφτηκα όλα τα ηλίθια παιχνίδια στρατηγικής που παίζουμε. Όλες τις πνευματώδεις υπεκφυγές. Όλες τις ανόητες παρτίδες λεκτικού πινγκ πονγκ. Τις απελπιστικές απόπειρες συντήρησης μιας αφηρημένης αξιοπρέπειας. Όλα τα σκορ που κρατάμε σε αόρατα τεφτέρια.

Και αναζήτησα το νόημα. Κι είδα πως δεν υπάρχει. Κι είδα πως σχέση τελικά είναι αυτή η μικρή χρονική σύμπτωση που τα δύο μέρη αποφασίζουν να αποδυθούν κάθε ψεύτικη υπερηφάνεια και να γιορτάσουν την ευαλωτότητά τους. Και κατάλαβα πως το χαμόγελο του ανθρώπου που δίνεται δεν είναι απαραίτητα αμήχανο, ούτε αποκλειστικά ανόητο.

Και ξαφνικά το φιλί έχασε κάθε ενοχή και απέκτησε το πραγματικό του νόημα. Σαν κάτι που επισφραγίζει μια απόφαση να χαρίσεις ένα λάθος σου και την εμπιστοσύνη σου στον πιθανό μελλοντικό σου αντίπαλο.

Και κατάλαβα πως δεν είσαι τελικά τόσο έξυπνος να δείχνεις αυτάρκης και δυνατός. Γιατί μπορεί να κερδίζεις λίγο χρόνο. Αλλά τον χάνεις αναμφίβολα σε στιγμές.

Και μάλλον έχω μεγαλώσει αρκετά για να μη φοβάμαι τον άδειο χρόνο. Και να σκορπάω τις στιγμές...

ματαιότητα μου...

Πως γίνεται να σε κυνηγάει πάντα μια φωνή; Θες - δε θες, το επιλέγεις - δεν το επιλέγεις...

Να έρχεται και να τρυπώνει στις στιγμές σου με το ζόρι. Να λέει "για σένα στον κόσμο είμαι εγώ... δεν ξεφεύγεις. Εγώ σε τραγουδώ βλάκα απ' την αρχή και για πάντα και δεν έχεις επιλογή..."

Να έρχονται άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα για το πριν και να σου φέρνουν στις αποσκευές τους το ίδιο ρούχο. Κι όσο εσύ αντιστέκεσαι τόσο εκείνοι να επιμένουν...

[Ούτε θυμάμαι πόσες φορές έπαιξε τούτο δω, στις πόσες έπαψα να διαμαρτύρομαι και στις πόσες άρχισα να το αγαπώ]

Κυρίες και Κύριοι, αν δεν το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα, όσο κι αν προσπαθώ χρόνια να ξεφύγω απ' αυτό, ιδού η -αποφασίζω και διατάζω- σαρωτική κι απόλυτη φωνή των πιο δικών στιγμών μου:

[ακόμη μια φορά: Δήμητρα Γαλάνη - Pixel]

away

Το χειρότερο που μπορείς να μου κάνεις είναι να με αφήσεις μπροστά από μια ανοιχτή βαλίτσα. Κάθε ρούχο, αντικείμενο, βιβλίο που μπαίνει μέσα βιώνει ένα μικρό αποχωρισμό από τη συνήθεια. Ξέρεις, με τους αποχωρισμούς, έχω θέμα. Με τα ταξίδια επίσης. Ακόμα κι αν τα ευφημίζω εκδρομές με αποσυντονίζουν. Παρόλα αυτά με προκαλώ. Δεν αφήνομαι στο βολικό μου φόβο. Φεύγω. Στη θάλασσα. Για τρεις μέρες.

Κι αν η βαλίτσα μου κοντεύει να εκραγεί, είμαι σίγουρος πως ξεχνάω πίσω κάτι πολύ σημαντικό...

Breakfast, anyone?

I don't want to own anything until I find a place where me and things go together. I'm not sure where that is but I know what it is like. It's like Tiffany's.

[H Holly Golightly επιστρέφει κι έχει τα μάτια της Anna Friel. Από το Σεπτέμβρη στο Royal Haymarket του Λονδίνου]

au grand/au petit

Au grand jamais au petit toujours
au grand jour et à la petite nuit

[κάτι μικρό, για τη μεγάλη σιωπή των ημερών...]

Του έρωτα...

Με αφορμή τη Φαίδρα (εσαεί του Ευριπίδη)
και τον Έρωτα (εσαεί των ανθρώπων)

[Ευριπίδης - Χειμωνάς - Κραουνάκης]

Συμπερασμα

Όταν γίνεται κάτι τέτοιο - ή όσο πιο κοντά σ' αυτό είναι δυνατό - κι εσύ λείπεις συνειδητά, πάει να πει πως κάτι πολύ σοβαρό έχει αρχίσει και σου συμβαίνει.

Η απώλεια της συγκίνησης είναι το πιο καταστροφικό επακόλουθο της θλίψης.

Κι είναι τόσο κρίμα - αυτό ειδικά το καλοκαίρι...

liebestod

And thus they sang their mysterious duo, sang of their nameless hope, their death-in-love, their union unending, lost forever in the embrace of night's magic kingdom. O sweet night, everlasting night of love! Land of blessedness whose frontiers are infinite!

Thomas Mann (1875-1955)

Cry Baby

on stage, I make love to 25,000 different people,
then I go home alone!

Janis Joplin

[Ποιος ξέρει γιατί έγινε post τώρα τούτο δω...]

Last Coffee with Pina

Philippine "Pina" Bausch (July 27, 1940 - June 30, 2009)

σιωπή

Ώρα για σιωπή. Που μπορεί να σημαίνει, μπορεί και όχι. Μπορεί να εξηγήσει, μπορεί και όχι. Μην ανησυχείτε. Δεν είναι ότι η σιωπή αυτή δε θα 'χει λέξεις. Θα χει μπόλικες. Και θα είναι σαν κανονικά. Απλά όλα τα λόγια θα πέφτουν σαν φτερό στην απόλυτη ησυχία. Σαν αυτούς τους εφιάλτες που φωνάζεις και δε σου βγαίνει φωνή. Μόνο που δε θα είναι εφιάλτης. Θα είναι ησυχία. Με στιχάκια, αγαπημένα generique, μουσικές, εικόνες, αλλά χωρίς πολλές προσδοκίες. Χωρίς αναμονές. Χωρίς επεξηγήσεις. Χωρίς σχέδια για το μέλλον. Χωρίς όνειρα. Για λίγο καιρό τουλάχιστον. Μέχρι να έρθει μια λέξη ν΄ακουστεί και να σημαίνει. Κι εγώ να την λέω σε όποιον συναντώ - αντί για "χαίρω πολύ".

Paint

Ιδού ένα σοβαρό επιχείρημα για να φορέσω κοστούμι

Ο Alexander Mac Queen παίζει με μπογιές

Κι ο David Sims ζωγραφίζει με ένα spot:

lui/elle

ΕΚΕΙΝΟΣ. Συμπερασματικά, αφού εσύ κι εγώ έχουμε την ατυχία ν' ανήκουμε σ' αντίθετα φύλα και να μην έχουμε πλέον τίποτα να πούμε, δε μας μένει παρά να χωρίσουμε. Ας το κάνουμε, λοιπόν, τουλάχιστον με θόρυβο. Ας μαζέψουμε όλους τους φίλους μας σ' ένα νυχτερινό φαγοπότι.

ΕΚΕΙΝΗ. Σ' ένα μεταμεσονύχτιο δείπνο, όπως λένε οι Ισπανοί.

ΕΚΕΙΝΟΣ. Θα διαλέξουμε την πιο μικρή νύχτα του χρόνου, ώστε οι τελευταίοι μας προσκεκλημένοι να φύγουν με το σκάσιμο του ήλιου στον όρμο. Αναλαμβάνω το μενού. Δε θα σερβίρουμε παρά προιόντα της ψαρικής μου δραστηριότητας.

ΕΚΕΙΝΗ. Θα τους μιλήσουμε, θα μας μιλήσουν, θα κάνουμε μια μεγάλη συζήτηση, πάνω στο θέμα του ζευγαριού και του έρωτα. Θα είναι ένα μεταμεσονύχτιο δείπνο έρωτα και θάλασσας. Κι όταν όλος ο κόσμος θα έχει πει τη γνώμη του, θα χτυπήσεις με το μαχαίρι το ποτήρι σου και θα τους αναγγείλεις επίσημα το θλιβερό νέο: "ο Ουντάλ και η Ναντέζ χωρίζουν γιατί δεν έχουν πλέον τίποτα να πουν. Συμβαίνει μερικές φορές ν' ανταλλάσσουν μερικές λέξεις, αλλά κατόπιν τους τυλίγει μια αφόρητη σιωπή..." Κι όταν ο τελευταίος προσκεκλημένος θα έχει φύγει, θα βάλουμε στην πόρτα του σπιτιού μια ταμπέλα με τη λέξη ΠΩΛΕΙΤΑΙ και θα φύγουμε, παίρνοντας ο καθένας διαφορετική κατεύθυνση.

Michel Tournier - Le Medianoche Amoureux

[τα cocktail party συνεχίζονται...]

cocktail party

Σκεφτόμουν εχτές παρακολουθώντας αυτό το αριστουργηματικό κείμενο του Eliot στο φεστιβάλ Αθηνών, πόσο πετυχημένη μεταφορά είναι ένα cocktail party για τη ζωή. Πόσο καλά οργανώνουμε τις κοινωνικές μας επαφές σε λαμπερές δεξιώσεις φορώντας τα καλά μας ρούχα και τα πιο αστραφτερά μας χαμόγελα προμηθεύοντας τα λινά τραπεζομάντιλα μας με όλων των ειδών το αλκοόλ για να ζαλίσουμε τις εντυπώσεις. Πόσο ξοδεύουμε ολόκληρη την εβδομάδα για τη συνεστίαση ενός fake σαββατόβραδου, που πρέπει να είναι πετυχημένο, γιατί αν δεν είναι αναιρεί και την υπόλοιπη εβδομάδα στο σύνολό της, με το άγχος, τις ανησυχίες και την ελπίδα ενός έστω κι ελαφρού νοήματος.

Τελικά το βαθύτερο νόημα της ζωής δεν πρέπει να είναι βαρύτερο από τον πρώτο αφρό μιας χλιαρής σαμπάνιας ή τις φυσαλίδες ενός μέρους τόνικ σε ένα ψιλοαδιάφορο κοκτέιλ. Κι αποκλείεται ο λόγος της ύπαρξης μας σ' αυτή τη γη να εξηγείται καλύτερα από ένα πνευματώδες αδιάφορο αστειάκι του αλκοόλ, ή μια κοινωνική ψιλοκουβεντούλα από αυτές που τις ξεχνάς το επόμενο πρωί (μαζί με το πρόσωπο του συνομιλητή και το σκορ της μεγαλύτερης εξυπνάδας).

Σ' αυτά τα κοκτέιλ πάρτυ όμως, το παιχνίδι παίζεται στον πάγο... Στον πάγο που σερβίρεις, και σ' αυτόν που σου σερβίρουν. Στα χέρια που εμπιστεύεσαι (ή ελπίζεις) να δροσίσουν το ποτό σου και στα ποτήρια που πεθαίνεις να δροσίσεις. Σ' αυτά τα πάρτι κυκλοφορούμε όλοι με τα χέρια βουτηγμένα στην παγοθήκη, με τις επαφές της χειραψίας και τα τυχαία χάδια διατηρημένα στον πάγο. Με βλέψεις να αγγίξουμε τα χείλη ποτηριών που με τη σειρά τους θα αγγίξουν τα χείλη πιθανών φιλιών, λέξεων, υποσχέσεων, χαμόγελων. Κι είναι αυτά τα φιλιά, οι λέξεις, οι υποσχέσεις και τα χαμόγελα που ελπίζουμε να φυλακίσει ο πάγος. Ο δικός μας πάγος. Η ευγνωμοσύνη του άλλου που κάνει το χλιαρό ποτό του δροσερό κι ενδιαφέρον...

Κι όσο περνάει η ώρα ο πάγος λιώνει. Η παγοθήκη γεμίζει νερό. Τα ποτήρια γεμίζουν νερό. Το αλκοόλ εξατμίζεται. Τα λόγια, τα χαμόγελα, οι υποσχέσεις εξατμίζονται. Για τα φιλιά δεν το συζητάμε. Αν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι εξατμίστηκαν τη στιγμή που δόθηκαν. Κι αν δε δόθηκαν έμειναν για πάντα στην καρδιά του πρώτου πάγου, του αμείλικτου. Και τα καλά ρούχα τσαλακώνονται, και σημαδεύονται από στάμπες αγχωμένου ιδρώτα. Τα τραπεζομάντηλα λεκιάζονται από συμπληρωματικά σιρόπια γρεναδίνης σαν να δώθηκε πάνω τους η τελευταία μάχη. Στάχτες κι αποτσίγαρα, κουρασμένα πρόσωπα, αγχωμένα λόγια, αδιάφορη μουσική στο repeat μέχρι να φύγει κι ο τελευταίος καλεσμένος. Ο επίμονος. Ο ηλίθιος...

Κι όταν απελπιστεί και παραδώσει τα όπλα κι αυτός το πάρτι τελειώνει. Ο οικοδεσπότης σβήνει το φως. Πέφτει για ύπνο με τα ρούχα κι από την επόμενη αρχίζει να σχεδιάζει το επόμενο cocktail party που θα καταπλήξει τα πλήθη και θα κερδίσει τις εντυπώσεις. Γιατί πια ξέρει. Ξέρει τί θέλουν οι καλεσμένοι και πως περνούν καλά. Ξέρει τί πίνει ο καθένας και σε τι δοσολογία. Ξέρει με ποιους να μιλήσει για σινεμά, με ποιους για πολιτική και με ποιους για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή...

Και καθώς ήδη σχεδιάζει μισοκοιμισμένος τη λίστα των καλεσμένων της επόμενης εβδομάδας, δεν παίρνει χαμπάρι πως εκατομμύρια λίτρα λιωμένου πάγου, βουλιάζουν το σαλόνι του, παρασέρνοντας τον ανάμεσα σε δεκάδες άδεια μπουκάλια, βρώμικα ποτήρια, λέξεις, υποσχέσεις και χαμόγελα που δε χρησιμοποίησε κανείς ...

Α, και φιλιά... εκατοντάδες μεθυσμένα φιλιά, σημαντικά κι ασήμαντα, που δε δόθηκαν ποτέ...

2009 M.X.

Φυτρώσαν άσπρα γιασεμιά
μες στην αναπνοή μου...

C' est Lola

Η Lola Montes είναι και πάλι εδώ.
Ακριβώς όπως έπρεπε να είναι από την αρχή:

Μοιραία
Πολύχρωμη
Φαντασμαγορική
Καταραμένη
Αλληγορική

100% σινεμά

Κι ένα φινάλε που 2 χρόνια μετά από την πρώτη επαφή μαζί του
εξακολουθεί να σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό.

Δεν την χάνεις,
γιατί είναι λες και το σινεμά που αγαπάς
γεννήθηκε απ' αυτήν.

click

Ναι, είμαι αχάριστος.
Και ναι, στη ζωή μου όλα πάνε καλά.
Κι όμως εγώ δεν είμαι ευτυχισμένος.

Εγώ θέλω όπως πάντα να το βάζω στα πόδια
γιατί τα καλά μου είναι ανοίκεια.
Δε μου εξηγούν κάτι.

Τα ελαφριά τσουγκρίσματα ποτηριών,
οι ανούσιες συζητήσεις
η επικαιρότητα
οι κοινωνικές επαφές
και οι δημόσιες σχέσεις
δε μου εξηγούν κάτι.

Εγώ είμαι αυτό που απομένει όταν το βάζω στα πόδια:
ο καπνός
ο απροσάρμοστος
ο ξενέρωτος.

Αυτό είμαι:
οι ταινίες μου,
οι μουσικές μου,
το τίποτά μου.

Χαίρω πολύ, είπες;
Για σκέψου το καλύτερα...

Άντε καληνύχτα...
και καλή διασκέδαση...

Young Nudes

Oh Inanna, Inanna you are holy!
You have filled the land with venom,
and in between your armpits you gave birth,
before we slipped out of adolescence.

Angel may you thrive through your will to survive!

Take this hand and stitch it - I just want to touch you,
i did not ask you to save me.
I wrap myself in your flesh. You don't know what I am,
hiding from my friends inside you.

I have my sight set to a group of drunks,
and these fumes are starting to choke me.
Casual sex and permanent guilt
forever and ever and ever!

Sexuality is embarrassing.

Take this life and keep it. You know how to fix it.
Let me bath in your condolence.
Shape this jaded torso. Cut off everything
I did not want to see this!

Ευχαριστώ...

Για την Άνοιξη που πέρασε.
Για το καλοκαίρι που έρχεται

Σήμερα αγάπη. Μόνο.
Για τους ανθρώπους που φεύγουν.
Για τους ανθρώπους που έρχονται.
Για τους ανθρώπους που μένουν.

Spoiler

Για το Fellini τα έχω ξαναπεί. Για μένα είναι ο απόλυτος πρεσβευτής του υποσυνειδήτου μου στον πραγματικό κόσμο (αν υποθέσουμε φυσικά ότι το σινεμά έχει παρτίδες με τον πραγματικό κόσμο). Όταν πρωτοήρθα σε επαφή με τις εικόνες του, πολλές από αυτές μου ήταν τόσο οικείες, που ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τις είχα ονειρευτεί από παιδί: ο χορός της Saraghina στο 8 1/2, η σκηνή του συντριβανιού στο Dolce Vita, εκείνη η πόρτα που ανοίγει και αποκαλύπτει τη μελαχροινή καλλονή στην Ιουλιέτα των Πνευμάτων και τόσα και τόσα άλλα...

Μα πάνω και πέρα απ' όλα είναι αυτό το τελευταίο βλέμμα της Giulietta Massina στις Νύχτες της Καμπίρια, στην πιο interactive σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου: πληγωμένη, κατεστραμένη, χαμένη, η προδομένη Καμπίρια γυρίζει και ρίχνει αυτή τη ματιά, τρυπώντας το πανί και διαγράφοντας όλη την απόσταση από την οθόνη στην πλατεία, από το ψέμα στην αλήθεια...

Αν δεν το έχεις κάνει ήδη πάτα play και άκου αυτό το βλέμμα της Cabiria. Έχει να σου πει κάτι εντελώς προσωπικό. Κάτι τελείως διαφορετικό απ' ότι έχει πει σε μένα. Κι ας είναι η ματιά της μόνο δική μου. Είναι εξίσου αποκλειστικά δική σου.

Happiness

Από σήμερα δεσμευόμαστε να αναζητήσουμε την ευτυχία. Ή έστω τα δεδομένα που μπορούν με τον κατάλληλο φωτισμό να αποτελέσουν κάτι σαν ευτυχία. Τα μούτρα μας θα φάμε πάλι κατά πάσα πιθανότητα, αλλά χτες που το πήραμε απόφαση φαινόταν αρκετά πιθανό. Μπορεί βέβαια να έφταιγαν και τα αμέτρητα μαρτίνι δίπλα στην πισίνα κι η αχανής θέα της Αννούλας, που τα έκαναν όλα δυνατά. Αλλά είναι νέα μέρα, νέα εβδομάδα, νέος μήνας. Γιατί σε όλα αυτά να μη χωράει κι ένας νέος εαυτός;

Δουλειά, χαμόγελο, ευγνωμοσύνη για αρχή και βλέπουμε...

Πάμε όλοι μαζί: Gliddy glub gloopy nibby nabby noopy la la lo lo!

turtle

με το πααααααααααααααααααααααααααασο σου
κι η ζωή σε περιμένει

(σιιιιιιιιιιγουρα)

versus

Μέχρι που φτάνει η υπερβολή; Όταν βλέπεις τη διαχωριστική γραμμή της λογικής και συνεχίζεις σημαίνει κάτι;

Και πόση αχαριστία κρύβει τέλος πάντων η εμμονή μου να παραβλέπω κάτι καλό όταν συμβαίνει και να εστιάζω σε κάτι που είναι εξ' ορισμού μια μαλακία και μισή.

Θα μπορούσε να υπάρχει ένα παράλληλο blog που να παραθέτει τα όμορφα της ζωής, τα οποία εδώ μέσα έχουν τάση να περιθωριοποιούνται και μια μέρα θα τα πάρουν κι απλά θα σταματήσουν να έρχονται (έρχονται που έρχονται με το σταγονόμετρο)

Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι κακή ιδέα...

Προς το παρόν ένα από τα χειρότερα hang over κι η χτεσινή χαρά κλειδωμένη στο υπόγειο...

KY78

Τώρα εγώ γι' αυτούς τους τύπους τί να πω; Δεν είμαι αντικειμενικός. Τους λατρεύω απ' την πρώτη στιγμή. Τους λατρεύω γιατί μιλάνε κατευθείαν σε μένα και το σύμπαν μου. Τους λατρεύω γιατί είναι στον κόσμο τους. Γιατί το κέντρο τους δεν είναι η Αθήνα. Γιατί τους έχω ταυτίσει με την Κέρκυρα, την οποία ερωτεύτηκα τόσο πολύ φέτος. Κι είναι σαν να τους κατάλαβα λίγο περισσότερο. Τους λατρεύω για τις λέξεις τους και τις μουσικές τους. Γιατί τους νιώθω συγγενείς κι ας μην τους έχω συναντήσει ποτέ.

Μετά τη φτηνή ποπ για την Ελίτ, οι Κόρε.Ύδρο επιστρέφουν με όλη την αλήθεια για τα παιδιά του '78. Κι είναι ο, τι πιο ενδιαφέρον και συγκινητικό έχει να επιδείξει αυτή τη στιγμή η ελληνική δισκογραφία. Αδιαπραγμάτευτα.

Δεν ξέρω τί περισσότερο μπορώ να γράψω. Θα ήθελα να γράψω όλους τους στίχους τους απ' την αρχή ως το τέλος. Θα ήθελα να σου μιλάω ώρες με ενθουσιασμό. Θα ήθελα να σου κάνω δώρο το album τους και να σου κλείσω το μάτι με νόημα.

Αν δεν τους έχεις ψάξει, γνώρισε τους εδώ

Glee!

Για το Glee! του Ryan-Nip/Tuck-Murphy σου έχω μιλήσει εδώ

Επιτέλους προβλήθηκε ο πιλότος!

Losers όλου του κόσμου ενωθείτε!
[έχουμε όνειρα να εκπληρώσουμε]

Secret Journal

Μεγάλη Τετάρτη 2008: Τρόλει 5 ανηφορίζει τη Θησέως προς Κέντρο. «Με τσιγάρα βαριά/και φτερό την καρδιά/ πάντα φεύγω». Η Ιστορία της ζωής μου. Έχει προηγηθεί συζήτηση. Θεμάκο μια ζωή τα ίδια εμείς. Κοινός κώδικάς.

Παραμονή Ανάστασης: Τηλέφωνο: «Άκου αυτό». Νομίζω το ‘χω. «Τι κατάλαβαν, τί; Από μένα;» Αυτό είναι! Η σαντέζα δακρύζει: «λες και τα μυστικά/τα κρατούσα κρυφά/ για να μείνουν κρυμένα». Αυτό είναι παιδιά. Αυτό είμαι...

Καλοκαίρι 2008: Ναύτης στα χανιά. Καφές στο λιμάνι. Τετραπλό Sms: Κοίτα εγώ, αν θες να ξέρεις... Λίγες ώρες μετά: «Θέλω ν’ ακούσεις κάτι. Βρες ένα internet-café”. Με ακουστικά στ’ αφτιά χιλιόμετρα μακριά τους: “Του το κρατάω αυτού του κόσμου/ που δε μου ανήκει ο εαυτός μου”. Φαντάσου το με χορωδία στο ρεφρέν. Να βρεθούμε κι οι τρεις. Δε θα ‘χε πλάκα;

Νοέμβριος 2008: Φαγητό με Χρήστο. “Έχω πρόταση”. Το πρώτο τραγούδι της χρονιάς για τον Μελωδία. “Στρωθείτε και κάντε το”. Πως λές αντίο σε ένα χρόνο; Πως λες καλώς ήρθες σε έναν άλλον; Με έναν απολογισμό. Με τα ταξίδια που έγιναν κι αυτά που δεν… Η σαντέζα ένα αεράκι που φέρνει όλο τον πόνο και την ευτυχία ενός κατακτημένου “ε, και;”

Πρωτοχρονιά 2009: 00.01 Σκοπιά. Sms: «Που είσαι; μας λείπεις;», «Αγάπη μου, θα περάσει. Αύριο θα είμαστε μαζί. Σ’αγαπώ». Εγώ είναι σα να γύρισα τον κόσμο... από ένα σημείο στην Πειραική, σε ένα παγωμένο φυλάκιο.

Μάιος 2009: Αγωνία, άγχος, πρόβες εξαντλητικές. Νέος χώρος. Τα βίντεο δουλεύουν; Ο Παντελής αγχωμένος. Ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει. Τα φώτα χαμηλώνουν. Ο θέμης δίνει τόνο. Στην οθόνη άνθρωποι πηγαινοέρχονται κάπου στο Παρίσι (Νατάσσα, το ταξίδι μας). Η Σαντέζα εμφανίζεται: “Η παρηγοριά σου/ οι μουσικές τα θέατρα...» Γράφτηκε λίγο παραπάνω, στη Σταδίου. Σας έχω βρει και δε σας χάνω. Ενεργοποιείται το μυστικό ενεργειακό τρίγωνο: πιάνο-σκηνή-κονσόλα. Μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο, επικοινωνούμε κρυφά σε μια μικρή συνομωσία: 2 αγόρια κι ένα κορίτσι: Τρία μυστικά.

[Το ημερολόγιο των 3 μυστικών μαζί με μια συνέντευξη της σαντέζας στο Δίφωνο που κυκλοφορεί]

Nine

Μετράω αντίστροφα 2 χρόνια τουλάχιστον. Από τότε που ανακοινώθηκε. Το φαντασιώνομαι σε απανωτά post. Postαρα φωτό από τα γυρίσματα, αλλαγές καστ, υποθετικές μεταφράσεις των τραγουδιών, τις πρώτες press pic. Ο αθεόφοβος sugarproof με αιφνιδίασε ακόμα μία και με έπιασε στον ύπνο. Του το κλέβω και στο δείχνω. Νιώθεις πεταλούδες στο στομάχι. Παραδέξου το.