Ευχαριστήριο

Μέσα στο σκοτάδι των ημερών υπάρχει μια μικρή φωτεινή ακτίδα. Κάτι που αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα παράλογα στη ζωή μου, θα ήταν αρκετή αφορμή για να είναι η φετινή πρωτοχρονιά η πιο ιδιαίτερη από όλες. (Η πλάκα είναι πως η φετινή πρωτοχρονιά είναι η πιο ιδιαίτερη απ' όλες, όμως για τους εντελώς λάθος λόγους).

Για να μην τα πολυλογώ, πριν λίγο καιρό είχαμε τη χαρά και την τιμή ο Μελωδία (αυτός ο λατρεμένος στους 99,2) να μας κάνει την πρόταση να γράψουμε το εναρκτήριο τραγούδι της Πρωτοχρονιάς, μια συνήθεια - θεσμός που μετράει ήδη αρκετά χρόνια και αρκετούς αγαπημένους καλλιτέχνες.

Έτσι υποδεχτήκαμε οι ρομαντικοί που αγαπάμε το ραδιόφωνο το millenium με τη συγκινητική ροζ γραβάτα του Κραουνάκη, ετσι χαμογελάσαμε με τα μελαγχολικά χριστούγεννα του Δεληβοριά, εντυπωσιαστήκαμε από τις αιρετικές κιθαριές των Raining Pleasure στο αγαπημένο μου burn down the church...

Και να που φέτος, με το θεμάκο και τη σαντέζα αποχαιρετούμε με το δικό μας τρόπο το 2008 με ένα... ευχαριστήριο. Ένα τραγούδι απολογισμών με ένα κρυφό χαμόγελο για τις σχέσεις που το κέρδος τους είναι ότι δε χρειάζεται να προσποιούνται πως είναι κάτι άλλο... Και τα ταξίδια - που ακόμα κι αν δεν έγιναν - παραμένουν ταξίδια.

Έτσι καθαροί και μαζί μπαίνουμε στο 09. Κι αυτές οι 2 λέξεις ας είναι κι οι ευχές μας και για όλους σας: "Καθαροί" και "μαζί". Δεν είναι λίγο, ε;

00.01 συντονιστείτε στο Πρωτοχρονιάτικο Ρεβεγιόν του Μελωδία με το Δημήτρη Βραχνό και την Άνδρη Βασιλειάδου και υποδεχτείτε τη χρονιά με μια θάλασσα εγχόρδων του θεμάκου και τη φωνή της σαντέζας πιο συγκινητική από ποτέ. Α και μ' ένα δικό μου αναστεναγμό κάπου στο βάθος.

[Ελπίζω να κλέψω λίγο χρόνο στη σκοπιά να ακούσω κι εγώ στα κρυφά...]

Τα λέμε του...χρόνου. Καθαροί και μαζί...

Η λάθος ώρα

Περνάει ή ώρα και;
Μετά δεν περνάει η ώρα. Και;
Και μετά πάλι περνάει.
Τη λάθος ώρα φυσικά. Η λάθος ώρα πάντα.
Και;
Τοποθετούμε την εικονική πραγματικότητα εκεί που της αξίζει:
Στο σουρεαλισμό της λάθος ώρας.

Ναι, οκέι, θα περάσει. Κι όταν θα περάσει θα είναι στιγμή. Για να μην έχεις το ελαφρυντικό της διάρκειας. Και τώρα που είναι καραμπινάτη διάρκεια δεν έχεις ούτε κατά διάνοια την παρηγοριά της στιγμής.

[Καταλαβαίνεις σε ποιο παιχνίδι είμαστε εγκλωβισμένοι, έτσι;]

meaow

Santa Baby Irony

[Eartha Mae Kitt - 17 January 1927 – 25 December 2008]

Pinter's last tape...

"I ought not to speak about the dead because the dead are all over the place..."

[Harold Pinter - 10 October 1930 - 24 December 2008]

post-eve

Στις γιορτές αγαπώ πάντα τις παραμονές. Γιατί στις παραμονές περιμένεις, αυτό που στις γιορτές ποτέ δεν αποκτάς. Κι αν αγαπάς τις παραμονές δε σημαίνει- έστω και λίγο- ότι είσαι φύσει αισιόδοξος;

Εννοώ, περιμένεις... πόση απαισιοδοξία μπορεί να κρύβει όταν χαίρεσαι που περιμένεις...

Χ-mas

Μια βραδιά που ξεκίνησε με τους 3 μας να χορεύουμε ragtime πάνω σε big band overtures, συνεχίστηκε κάνοντας κεφάλι στο αυτοκίνητο με Stephen Sondheim και Sweeney Todd, το Θέμη να προσπαθεί (αποτυχημένα) τη 19 δευτερόλεπτων κορόνα της Barbra Streisand και να χορεύει στο πίσω κάθισμα χασάπικο το Being Alive. Τα ψώνια - δε λέω πως, δε λέω που, δε λέω τι. Το συγκινητικό a capella "πως έφυγες" της σαντέζας. Την άφιξη μας στο πιο όχι εμείς πάρτι του κόσμου, τα εκατομμύρια παγωμένα κόκκινα Caramelo. Το after drink μετά στο Γκάζι που -τί παράξενο - έγινε φαί στο Mamaca's, τη σαντέζα -πιο λαμπερή από ποτέ- να ρωτάει τους σερβιτόρους ζώδια και να μας ανακοινώνει την απόφαση της να πάει για εθελοντική εργασία στην Ουγκάντα (αλλά επειδή δεν έβγαιναν οι χρόνοι της λόγω των live συμβιβάστηκε με μια Ινδία τον Απρίλιο). Τις 42 μποτίλιες μοσχάτο που ακολουθούσαν η μια την άλλη - και φυσικά τις άδειασαν οι άλλοι κι όχι εγώ. Την καληνύχτα και την επιστροφή. Εντάξει και το σημερινό hang over... Αλλά ήταν τόσο Χριστούγεννο όλο αυτό. Με ανθρώπους που αγαπώ. Και σε περίοδο που πίστευα ότι θα περνούσαν και δε θα άγγιζαν οι γιορτές. Και να που κάτι μου ψιθύρισε πως ασχέτως των συνθηκών, τα υλικά τα έχω. Και είναι ανθρώπινα υλικά. Ανθεκτικά. Όσο μπορούνε τέλος πάντων. Αρκεί να τα ταίσεις (εύκολο), να τα ποτίσεις (πιο έυκολο) και να τους λες που και που πως τα αγαπάς (αυτό είναι λίγο δύσκολο, αλλά γι' αυτό έχουμε το blogging).

Συνεχίζουμε σήμερα. Ζωντανά 10-2 ρεβεγιόν στον Μελωδία (99,2), με Χρίστο Παπαμιχάλη, Βιβή Παπαστάθη, Κωστή Μαραβέγια. Ε και μας. Χορούς, τραγούδια, παρλάτες, ζογκλέρ και τα λοιπά. Ωραία θα είναι. Συντονιστείτε.

Άντε και καλά μας Χριστούγεννα! (Δε μπορείς να το αποφύγεις τελικά...)

ανεπίκαιρο

Στην Καρδιά του Χειμώνα αυτό. Έτσι. Γιατί ο Γιάννης Παλαμίδας είναι για μένα η συγκλονιστικότερη ανδρική φωνή του ελληνικού μουσικού σύμπαντος μου. Κι επειδή δύο από τα τραγούδια των σινερομάντζων του έχουν υπάρξει περιουσία ενός και μοναδικού προσώπου και πατρίδα εσαεί δική μου .

Πάμε ακόμα μια φορά, με νέο ήχο, και παλιό αίσθημα, ένα από τα πιο εσύ "εσύ" που έχω στο οπλοστάσιο μου:

Η Άνοιξη αυτή έχει κάτι από σένα
Το χρώμα απ' τα μάτια σου
Τη μυρωδιά σου και το ψέμα
Κι ένα σου βλέμμα αρκεί για να παράγεται το φως

Σε πλαζ μεταφυσική με κοιτάζεις
με το ηλιακό σου το βλέμμα
Κι αν πλησιάσω κρατάς στα χείλια σου
το θεραπευτικό σου ψέμα

Δεν μπαίνει πλέον θέμα:
Όλα είχαν φανεί απ' την αρχή...

Κι όταν θα φύγεις για πάντα
θα πω η ζωή δεν τελειώνει στα τριάντα
μήπως και παρηγορηθώ.

Θα σε ξεχάσω λοιπόν για πάντα
Και την άνοιξη αυτή θα σου γράψω μια μπαλάντα
να την ακούς Σάββατο βράδυ απ' το σταθμό...

Δωρητής Σώματος από την Οδό Πανός. Μη και σου ξεφύγει...

[Μέχρι τότε ο Hamlet σου το ψιθυρίζει]

got busted

...and saw the light at the end of the tunnel
;-))))

...to meeee

Και σήμερα που ενηλικιώνομαι έρχεται η ζωή να μου προσφέρει το σπουδαίο δώρο της εμπειρίας και της γνώσης:

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΛΚΟΟΛ. Ο, τι κι αν γίνει, ο, τι κι αν συμβεί. Δεν το 'χω πια. Καθόλου. Δεν είναι καν χαριτωμένο. Είναι ζντουπ και κάτω. Οριστικά. Κι όλα γυρίζουν βίαια. Ακόμα και το πάτωμα. Ακόμα κι αν οριζοντιωθείς πάνω του.

Τέσπα. Μάλλον τη σκαπουλάραμε με ένα κάπως βαρύ hang over και μια επίμονη ψύξη στο αφτί. Του χρόνου πάλι. Σπίτια μας. Με χαμομήλι. Και σπιτικά μπισκότα πιπερόριζας.

les mots

Γράφω καλά μόνο τον πόνο, το σαρκασμό και το ανεκπλήρωτο. Όλους τους διαλύτες δηλαδή που καταστέλλω με πείσμα κάθε φορά που πάνε να αναδειχτούν στην επιφάνεια. Κι όμως ευγνωμονώ -όποιον κι αν πρέπει- που έχω αυτή τη διέξοδο: τις λέξεις.

Τις ευλογημένες λέξεις που μπορεί να συγκινούν, μπορεί να αφήνουν αδιάφορους, μπορεί να ερμηνεύονται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους - ακόμα κι αυτούς τους λατρεμένος υποκειμενικούς ολόσωστους λανθασμένους.

Οι λέξεις που γίνονται τα πάντα πάνω σε ένα τίποτα και χαράσσουν πορείες. Που κάνουν την πραγματικότητα κάτι άλλο. Που διαστέλλουν το χρόνο, φέρνουν τα πίσω μπρος και τα μπρος πάλι πίσω. Που δίνουν νόημα στο μάταιο, που ακολουθούν η μια την άλλη, τσακώνονται, αγαπιούνται, μισιούνται, φιλιώνουν, ζευγαρώνουν και καταλήγουν να γεννούν και να σημαίνουν. Πρώτα να σημαίνουν κι ύστερα να γεννούν: όπως ακριβώς οι εραστές.

Αγαπώ τις λέξεις γιατί δεν έχουν αξιώσεις. Δε σκοτώνονται να αναδειχτούν, δεν επιδεικνύονται. Αν τις αφήσεις να κοιμούνται, παραμένουν ατάραχες. Κι αν τις ξυπνήσεις, ξεχύνονται αδιαμαρτύρητα στο χαρτί σαν να μη μεσολάβησε ύπνος απ' την τελευταία τους εξόρμηση.

Οι λέξεις δεν τελειώνουν, δεν εξαντλούνται, δεν παγώνουν και δεν κουράζονται. Δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από τον καιρό. Πάντα ανασαίνουν και ματώνουν. Πάντα κάτι εκφράζουν. Κι αν ανανεώνουν τα νοήματά τους, τα εναλλάσσουν με άλλα νοήματα διαφορετικά. Σημαντικά ή ασήμαντα - δεν έχει σημασία. Πάντα νοήματα.

Οι λέξεις είναι ηχοποίηση της σιωπής. Η γέφυρα ανάμεσα στο συναίσθημα και την έκφραση του. Αυτές συνδέουν το άδηλο και το ρητό. Εξηγούν κάτι μυστικό χωρίς να το παραβιάζουν. Δεν το προσβάλλουν, δεν το επιβαρύνουν, απλά ρίχνουν μια δεσμίδα φως εκεί που υπήρχε σκοτάδι. Σαν κλειδί που ξεκλειδώνει χωρίς να ανοίγει την πόρτα.

Αγαπώ τις λέξεις, γιατί για όση ώρα σκαρώνω αυτές τις σοφιστικές γραμμές, δεν είμαι εντελώς εγώ και για όση ώρα τις διαβάζεις δεν είσαι εντελώς εσύ. Ακόμα κι αν δε συμφωνείς ούτε με μια φράση απ' όσες προηγήθηκαν, εγώ κι εσύ βρεθήκαμε για λίγο σε ένα αποκλειστικά δικό μας πεδίο και φτιάξαμε έναν περίεργο συνδυασμό, που όμοιος του δε θα υπάρξει ποτέ ξανά όσο κι αν επιμείνουμε.

Αυτά από μένα. Σειρά σου... οι μέχρι τώρα πιστές μου λέξεις, χωρίς να με προδώσουν στο ελάχιστο, έρχονται και τάσσονται πρόθυμα στο πλευρό σου πλήρως αφοσιωμένες κι ετοιμοπόλεμες...

Maxence

Είναι τόσο ψέμα, δεν έχει καμία σχέση, κι όμως είναι αυτό ακριβώς. Ακριβώς λέμε. Και μην αμφισβητείς το Ναύτη. Δεν έχει χρόνο κι αίσθηση, τα έχει όμως 400. Άντε καληνύχτα τώρα.

...στον αέρα

θα 'θελα να 'μουν πάνω σου κι όλα να μ' αρέσουν
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

empty

Κι έρχεται αυτό το καταραμένο πρωινό που ξυπνάς και δεν έχεις τίποτα καλό να περιμένεις. Απλώνεις το χέρι να πιαστείς από κάτι για το οποίο έχει νόημα να σηκωθείς και δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε καν αυτές οι ισχνές προοπτικές που χρησιμοποιούμε μερικοί για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Μόνο φαντάσματα. Προσωπικής ζωής, ιδιοκτησίας, ιδεολογίας, Χριστουγέννων, χρόνου, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης. Και λες αν φύγει αυτή η χρονιά ίσως φτιάξουν τα πράγματα, αλλά και πάλι μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα σ' αυτό τον κόσμο πια;

Αυτό το Δεκέμβρη δεν ξέρω που πηγαίνω. Ή μάλλον ξέρω το που αλλά αγνοώ το γιατί. Τους λόγους. Και πιάνω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της μέρας να εξαναγκάζεται στα πιο γελοία και παράλογα πράγματα ενώ γύρω μου ο κόσμος καίγεται και θέλω να φωνάξω "είστε σοβαροί; δε βλέπετε ότι κάτι τρομερό γίνεται; Κάτι που κάνει το γελοίο θέατρό σας να φαντάζει ακόμα πιο γελοίο;" Και δε μιλάω. Απλά μπαίνω στον αυτόματο. Γιατί δεν έχει νόημα. Γιατί όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μόνα τους σε άγνωστο δρόμο.

Φέτος το live θα είναι πιο πολιτικό. Αυτό είναι το μικρό βήμα που έχουμε κι από αυτό μπορούμε να δείξουμε ότι δεν κοιμόμαστε. Όχι εντελώς τουλάχιστον.

p.s. Του το κρατάω αυτού του κόσμου/ που δε μου ανήκει ο εαυτός μου.

....

Είδα τη Μήδεια. Θα έγραφα ένα post που θα εκθείαζε το ταλέντο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, τη συγκλονιστική αίσθηση του μέτρου και της φόρμας κλπ, κλπ...

Τα γεγονότα με πρόλαβαν. Κι ήρθαν κι έθεσαν το μύθο, απαλλαγμένο από φόρμες και φιοριτούρες, σε μια βάση ανατριχιαστική.

Κρατάω την ίδια τη βουβή, καταθλιπτική Μήδεια και τη σκηνή που ο μαύρος σκύλος ξεχύνεται απ' τη φούστα της... Δυστυχώς αυτή η χώρα επιβεβαιώνεται πως είναι πιο Βάρβαρη από μια προδομένη ερωτευμένη. Κι οι σκύλοι μόλις ξεχύθηκαν ανάμεσα απ' τα πόδια της...

Τόση βία δεν την ξεσηκώνει μια εν ψυχρώ δολοφονία - όσο άδικη και παράλογη κι αν είναι. Αυτή τη βία την πυροδοτεί μια φωτιά που καίει καιρό. Κι όποιος δεν την ένιωθε στην πόρτα του, μάλλον εθελοτυφλούσε.

Έχετε καταλάβει ελπίζω ότι από χτες τίποτα δεν είναι το ίδιο... Και το παιχνίδι πια δεν έχει αθώους κι ενόχους. Έχει θυμό. Μπερδεμένο με φόβο. Το χειρότερο είδος. Και φυσικά κανείς δε φαίνεται άξιος να πάρει θέση. Η μάλλον η θέση που παίρνει η επίσημη πολιτεία, η αιρετή και υπεύθυνη, είναι ακόμα πιο φρικτή από την αδιαφορία και τις ξύλινες διακηρύξεις.

Δεν έχει λόγια. Δεν έχει καν πράξεις. Έχει στάσεις και θέσεις. Από δω και πέρα. Που καίγονται όλα. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν μας πια το μοντέρνο και ζεν apolitic. Είναι μια πολυτέλεια που η γενιά μας δεν την έχει πλέον.

Κι όχι στους δρόμους. Στα σπίτια. Στα σώματα και στα μυαλά. Εκεί βάλτε τις φωτιές. Μπας και σωθεί τίποτα - έστω και τελευταία στιγμή.

note

Η αρμονία.
Κι η ομορφιά,
Πάντα καταφύγιο.
Έστω για λίγο.
Για λίγο παραπάνω από μια ώρα.
Για μια ζωή.

Update:

Πολύ ισχνή η ομορφιά
να αναμετρηθεί με τη θλίψη.
Δεν ακυρώνω το παραπάνω,
απλά το επισημαίνω.

Καληνυχτα Μαργαρίτα...

Μέρες ετοίμαζα τι θα γράψω... μέρες ήμουν ακόμη μια φορά στον κόσμο της απόλυτα παραδομένος. Δεν έχω πολλούς ανθρώπους συγγενείς στην Τέχνη. Και συγγενείς δεν εννοώ καλλιτέχνες που αγαπώ, γιατί τέτοιους έχω άπειρους. Εννοώ ανθρώπους που να γνωρίζω τους μηχανισμούς τους, τις ρωγμές και τη θλίψη τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Δικούς μου ανθρώπους. Όχι καλλιτέχνες πια: ψυχές.

Μέρες άφηνα να ωριμάσουν όλα αυτά που είχα στο κεφάλι μου κι έλεγα "άσε να ζήσει αυτόνομη η συγκίνηση μέσα σου λίγο ακόμα... μην την κάνεις λέξεις, μην τη μοιραστείς, κράτα τη για σένα, νιώσε αυτή τη χαρά την κανιβαλιστική της βιοψίας μιας ψυχής, που είναι η δική σου σ' άλλο σώμα."

Δεν μου το επέτρεψε. Χτες χάθηκε. Χτες. Σε μια από τις χειρότερες (ή μεταβατικές - το ίδιο κάνει) μέρες της ως τώρα ζωής μου. Σε μια περίοδο με την πιο κακή ενέργεια και τα πιο άσχημα προαισθήματα, στα χείλη απανωτών απειλών και χαωδών γκρεμών. Στη μέρα που τα κακά νέα διαδέχονται το ένα το άλλο, που τα δεδομένα διαψεύδονται, που οι ελπίδες θρυψαλιάζονται και φαίνονται φτηνιάρικα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε υπερφορτωμένο δέντρο. Πλαστικό. Ψεύτικο.

Δε σκέφτομαι τί γράφω. Όπως μου έρχονται, έτσι γράφω. Τιμής ένεκεν. Απλά το ότι γράφω, αυτό είναι το στεφάνι μου με τις μαργαρίτες για εκείνη. Κι η πεποίθηση ότι αν δε γδάρεις την ψυχή σου μαζί με τα γόνατα σαν παιδί, άνθρωπος δε γίνεσαι. Κι άνθρωπος είναι να συνθλίβεσαι. Και να μη ντρέπεσαι που δεν είσαι αυτό που αντέχει τα πάντα. Κι ας σε γκρεμίζει το τίποτα των άλλων. Και να αφήνεις τους μικρούς στη μικρότητά τους, γιατί το μεγάλο και το σκοτεινό το μάχεσαι εσύ μονάχος σου. Σαν Υπνοβάτης. Το Λύκο.

Η Μαργαρίτα Καραπάνου άφησε πίσω της όνειρα κι εφιάλτες, ημερολόγια, επιστολές, προβολές των φόβων της, διαψεύσεις, μια συννεφιά και μια θλίψη να συμπίπτει. Α κι αυτή την τελευταία φράση: "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη". Αυτό μας κάνει ακόμα περισσότερο συγγενείς. Μαζεύω ένα τεράστιο σάκο με τα πράγματα μου λοιπόν, ακόμα μια φορά και συνεχίζω... πού; Ποιος ξέρει; Όπου... Το" που" είναι το μυστήριο τελικά ή το "συνεχίζω";

Καλό μήνα... (γέλασε κανείς;)

dosmou

eilikrina omws...kai amesa