Ευχαριστήριο

Μέσα στο σκοτάδι των ημερών υπάρχει μια μικρή φωτεινή ακτίδα. Κάτι που αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά τα παράλογα στη ζωή μου, θα ήταν αρκετή αφορμή για να είναι η φετινή πρωτοχρονιά η πιο ιδιαίτερη από όλες. (Η πλάκα είναι πως η φετινή πρωτοχρονιά είναι η πιο ιδιαίτερη απ' όλες, όμως για τους εντελώς λάθος λόγους).

Για να μην τα πολυλογώ, πριν λίγο καιρό είχαμε τη χαρά και την τιμή ο Μελωδία (αυτός ο λατρεμένος στους 99,2) να μας κάνει την πρόταση να γράψουμε το εναρκτήριο τραγούδι της Πρωτοχρονιάς, μια συνήθεια - θεσμός που μετράει ήδη αρκετά χρόνια και αρκετούς αγαπημένους καλλιτέχνες.

Έτσι υποδεχτήκαμε οι ρομαντικοί που αγαπάμε το ραδιόφωνο το millenium με τη συγκινητική ροζ γραβάτα του Κραουνάκη, ετσι χαμογελάσαμε με τα μελαγχολικά χριστούγεννα του Δεληβοριά, εντυπωσιαστήκαμε από τις αιρετικές κιθαριές των Raining Pleasure στο αγαπημένο μου burn down the church...

Και να που φέτος, με το θεμάκο και τη σαντέζα αποχαιρετούμε με το δικό μας τρόπο το 2008 με ένα... ευχαριστήριο. Ένα τραγούδι απολογισμών με ένα κρυφό χαμόγελο για τις σχέσεις που το κέρδος τους είναι ότι δε χρειάζεται να προσποιούνται πως είναι κάτι άλλο... Και τα ταξίδια - που ακόμα κι αν δεν έγιναν - παραμένουν ταξίδια.

Έτσι καθαροί και μαζί μπαίνουμε στο 09. Κι αυτές οι 2 λέξεις ας είναι κι οι ευχές μας και για όλους σας: "Καθαροί" και "μαζί". Δεν είναι λίγο, ε;

00.01 συντονιστείτε στο Πρωτοχρονιάτικο Ρεβεγιόν του Μελωδία με το Δημήτρη Βραχνό και την Άνδρη Βασιλειάδου και υποδεχτείτε τη χρονιά με μια θάλασσα εγχόρδων του θεμάκου και τη φωνή της σαντέζας πιο συγκινητική από ποτέ. Α και μ' ένα δικό μου αναστεναγμό κάπου στο βάθος.

[Ελπίζω να κλέψω λίγο χρόνο στη σκοπιά να ακούσω κι εγώ στα κρυφά...]

Τα λέμε του...χρόνου. Καθαροί και μαζί...

Η λάθος ώρα

Περνάει ή ώρα και;
Μετά δεν περνάει η ώρα. Και;
Και μετά πάλι περνάει.
Τη λάθος ώρα φυσικά. Η λάθος ώρα πάντα.
Και;
Τοποθετούμε την εικονική πραγματικότητα εκεί που της αξίζει:
Στο σουρεαλισμό της λάθος ώρας.

Ναι, οκέι, θα περάσει. Κι όταν θα περάσει θα είναι στιγμή. Για να μην έχεις το ελαφρυντικό της διάρκειας. Και τώρα που είναι καραμπινάτη διάρκεια δεν έχεις ούτε κατά διάνοια την παρηγοριά της στιγμής.

[Καταλαβαίνεις σε ποιο παιχνίδι είμαστε εγκλωβισμένοι, έτσι;]

meaow

Santa Baby Irony

[Eartha Mae Kitt - 17 January 1927 – 25 December 2008]

Pinter's last tape...

"I ought not to speak about the dead because the dead are all over the place..."

[Harold Pinter - 10 October 1930 - 24 December 2008]

post-eve

Στις γιορτές αγαπώ πάντα τις παραμονές. Γιατί στις παραμονές περιμένεις, αυτό που στις γιορτές ποτέ δεν αποκτάς. Κι αν αγαπάς τις παραμονές δε σημαίνει- έστω και λίγο- ότι είσαι φύσει αισιόδοξος;

Εννοώ, περιμένεις... πόση απαισιοδοξία μπορεί να κρύβει όταν χαίρεσαι που περιμένεις...

Χ-mas

Μια βραδιά που ξεκίνησε με τους 3 μας να χορεύουμε ragtime πάνω σε big band overtures, συνεχίστηκε κάνοντας κεφάλι στο αυτοκίνητο με Stephen Sondheim και Sweeney Todd, το Θέμη να προσπαθεί (αποτυχημένα) τη 19 δευτερόλεπτων κορόνα της Barbra Streisand και να χορεύει στο πίσω κάθισμα χασάπικο το Being Alive. Τα ψώνια - δε λέω πως, δε λέω που, δε λέω τι. Το συγκινητικό a capella "πως έφυγες" της σαντέζας. Την άφιξη μας στο πιο όχι εμείς πάρτι του κόσμου, τα εκατομμύρια παγωμένα κόκκινα Caramelo. Το after drink μετά στο Γκάζι που -τί παράξενο - έγινε φαί στο Mamaca's, τη σαντέζα -πιο λαμπερή από ποτέ- να ρωτάει τους σερβιτόρους ζώδια και να μας ανακοινώνει την απόφαση της να πάει για εθελοντική εργασία στην Ουγκάντα (αλλά επειδή δεν έβγαιναν οι χρόνοι της λόγω των live συμβιβάστηκε με μια Ινδία τον Απρίλιο). Τις 42 μποτίλιες μοσχάτο που ακολουθούσαν η μια την άλλη - και φυσικά τις άδειασαν οι άλλοι κι όχι εγώ. Την καληνύχτα και την επιστροφή. Εντάξει και το σημερινό hang over... Αλλά ήταν τόσο Χριστούγεννο όλο αυτό. Με ανθρώπους που αγαπώ. Και σε περίοδο που πίστευα ότι θα περνούσαν και δε θα άγγιζαν οι γιορτές. Και να που κάτι μου ψιθύρισε πως ασχέτως των συνθηκών, τα υλικά τα έχω. Και είναι ανθρώπινα υλικά. Ανθεκτικά. Όσο μπορούνε τέλος πάντων. Αρκεί να τα ταίσεις (εύκολο), να τα ποτίσεις (πιο έυκολο) και να τους λες που και που πως τα αγαπάς (αυτό είναι λίγο δύσκολο, αλλά γι' αυτό έχουμε το blogging).

Συνεχίζουμε σήμερα. Ζωντανά 10-2 ρεβεγιόν στον Μελωδία (99,2), με Χρίστο Παπαμιχάλη, Βιβή Παπαστάθη, Κωστή Μαραβέγια. Ε και μας. Χορούς, τραγούδια, παρλάτες, ζογκλέρ και τα λοιπά. Ωραία θα είναι. Συντονιστείτε.

Άντε και καλά μας Χριστούγεννα! (Δε μπορείς να το αποφύγεις τελικά...)

ανεπίκαιρο

Στην Καρδιά του Χειμώνα αυτό. Έτσι. Γιατί ο Γιάννης Παλαμίδας είναι για μένα η συγκλονιστικότερη ανδρική φωνή του ελληνικού μουσικού σύμπαντος μου. Κι επειδή δύο από τα τραγούδια των σινερομάντζων του έχουν υπάρξει περιουσία ενός και μοναδικού προσώπου και πατρίδα εσαεί δική μου .

Πάμε ακόμα μια φορά, με νέο ήχο, και παλιό αίσθημα, ένα από τα πιο εσύ "εσύ" που έχω στο οπλοστάσιο μου:

Η Άνοιξη αυτή έχει κάτι από σένα
Το χρώμα απ' τα μάτια σου
Τη μυρωδιά σου και το ψέμα
Κι ένα σου βλέμμα αρκεί για να παράγεται το φως

Σε πλαζ μεταφυσική με κοιτάζεις
με το ηλιακό σου το βλέμμα
Κι αν πλησιάσω κρατάς στα χείλια σου
το θεραπευτικό σου ψέμα

Δεν μπαίνει πλέον θέμα:
Όλα είχαν φανεί απ' την αρχή...

Κι όταν θα φύγεις για πάντα
θα πω η ζωή δεν τελειώνει στα τριάντα
μήπως και παρηγορηθώ.

Θα σε ξεχάσω λοιπόν για πάντα
Και την άνοιξη αυτή θα σου γράψω μια μπαλάντα
να την ακούς Σάββατο βράδυ απ' το σταθμό...

Δωρητής Σώματος από την Οδό Πανός. Μη και σου ξεφύγει...

[Μέχρι τότε ο Hamlet σου το ψιθυρίζει]

got busted

...and saw the light at the end of the tunnel
;-))))

...to meeee

Και σήμερα που ενηλικιώνομαι έρχεται η ζωή να μου προσφέρει το σπουδαίο δώρο της εμπειρίας και της γνώσης:

ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΑΛΚΟΟΛ. Ο, τι κι αν γίνει, ο, τι κι αν συμβεί. Δεν το 'χω πια. Καθόλου. Δεν είναι καν χαριτωμένο. Είναι ζντουπ και κάτω. Οριστικά. Κι όλα γυρίζουν βίαια. Ακόμα και το πάτωμα. Ακόμα κι αν οριζοντιωθείς πάνω του.

Τέσπα. Μάλλον τη σκαπουλάραμε με ένα κάπως βαρύ hang over και μια επίμονη ψύξη στο αφτί. Του χρόνου πάλι. Σπίτια μας. Με χαμομήλι. Και σπιτικά μπισκότα πιπερόριζας.

les mots

Γράφω καλά μόνο τον πόνο, το σαρκασμό και το ανεκπλήρωτο. Όλους τους διαλύτες δηλαδή που καταστέλλω με πείσμα κάθε φορά που πάνε να αναδειχτούν στην επιφάνεια. Κι όμως ευγνωμονώ -όποιον κι αν πρέπει- που έχω αυτή τη διέξοδο: τις λέξεις.

Τις ευλογημένες λέξεις που μπορεί να συγκινούν, μπορεί να αφήνουν αδιάφορους, μπορεί να ερμηνεύονται με χίλιους διαφορετικούς τρόπους - ακόμα κι αυτούς τους λατρεμένος υποκειμενικούς ολόσωστους λανθασμένους.

Οι λέξεις που γίνονται τα πάντα πάνω σε ένα τίποτα και χαράσσουν πορείες. Που κάνουν την πραγματικότητα κάτι άλλο. Που διαστέλλουν το χρόνο, φέρνουν τα πίσω μπρος και τα μπρος πάλι πίσω. Που δίνουν νόημα στο μάταιο, που ακολουθούν η μια την άλλη, τσακώνονται, αγαπιούνται, μισιούνται, φιλιώνουν, ζευγαρώνουν και καταλήγουν να γεννούν και να σημαίνουν. Πρώτα να σημαίνουν κι ύστερα να γεννούν: όπως ακριβώς οι εραστές.

Αγαπώ τις λέξεις γιατί δεν έχουν αξιώσεις. Δε σκοτώνονται να αναδειχτούν, δεν επιδεικνύονται. Αν τις αφήσεις να κοιμούνται, παραμένουν ατάραχες. Κι αν τις ξυπνήσεις, ξεχύνονται αδιαμαρτύρητα στο χαρτί σαν να μη μεσολάβησε ύπνος απ' την τελευταία τους εξόρμηση.

Οι λέξεις δεν τελειώνουν, δεν εξαντλούνται, δεν παγώνουν και δεν κουράζονται. Δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από τον καιρό. Πάντα ανασαίνουν και ματώνουν. Πάντα κάτι εκφράζουν. Κι αν ανανεώνουν τα νοήματά τους, τα εναλλάσσουν με άλλα νοήματα διαφορετικά. Σημαντικά ή ασήμαντα - δεν έχει σημασία. Πάντα νοήματα.

Οι λέξεις είναι ηχοποίηση της σιωπής. Η γέφυρα ανάμεσα στο συναίσθημα και την έκφραση του. Αυτές συνδέουν το άδηλο και το ρητό. Εξηγούν κάτι μυστικό χωρίς να το παραβιάζουν. Δεν το προσβάλλουν, δεν το επιβαρύνουν, απλά ρίχνουν μια δεσμίδα φως εκεί που υπήρχε σκοτάδι. Σαν κλειδί που ξεκλειδώνει χωρίς να ανοίγει την πόρτα.

Αγαπώ τις λέξεις, γιατί για όση ώρα σκαρώνω αυτές τις σοφιστικές γραμμές, δεν είμαι εντελώς εγώ και για όση ώρα τις διαβάζεις δεν είσαι εντελώς εσύ. Ακόμα κι αν δε συμφωνείς ούτε με μια φράση απ' όσες προηγήθηκαν, εγώ κι εσύ βρεθήκαμε για λίγο σε ένα αποκλειστικά δικό μας πεδίο και φτιάξαμε έναν περίεργο συνδυασμό, που όμοιος του δε θα υπάρξει ποτέ ξανά όσο κι αν επιμείνουμε.

Αυτά από μένα. Σειρά σου... οι μέχρι τώρα πιστές μου λέξεις, χωρίς να με προδώσουν στο ελάχιστο, έρχονται και τάσσονται πρόθυμα στο πλευρό σου πλήρως αφοσιωμένες κι ετοιμοπόλεμες...

Maxence

Είναι τόσο ψέμα, δεν έχει καμία σχέση, κι όμως είναι αυτό ακριβώς. Ακριβώς λέμε. Και μην αμφισβητείς το Ναύτη. Δεν έχει χρόνο κι αίσθηση, τα έχει όμως 400. Άντε καληνύχτα τώρα.

...στον αέρα

θα 'θελα να 'μουν πάνω σου κι όλα να μ' αρέσουν
να μου ψιθυρίζεις πως αυτές οι μέρες θα περάσουν
γιατί αισθάνομαι άσχημα όπως κι εκείνη την ημέρα
που διαλύθηκε το παζλ στον αέρα

empty

Κι έρχεται αυτό το καταραμένο πρωινό που ξυπνάς και δεν έχεις τίποτα καλό να περιμένεις. Απλώνεις το χέρι να πιαστείς από κάτι για το οποίο έχει νόημα να σηκωθείς και δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε καν αυτές οι ισχνές προοπτικές που χρησιμοποιούμε μερικοί για να ξεγελάμε τον εαυτό μας. Μόνο φαντάσματα. Προσωπικής ζωής, ιδιοκτησίας, ιδεολογίας, Χριστουγέννων, χρόνου, ελευθερίας, αυτοδιάθεσης. Και λες αν φύγει αυτή η χρονιά ίσως φτιάξουν τα πράγματα, αλλά και πάλι μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα σ' αυτό τον κόσμο πια;

Αυτό το Δεκέμβρη δεν ξέρω που πηγαίνω. Ή μάλλον ξέρω το που αλλά αγνοώ το γιατί. Τους λόγους. Και πιάνω τον εαυτό μου κατά τη διάρκεια της μέρας να εξαναγκάζεται στα πιο γελοία και παράλογα πράγματα ενώ γύρω μου ο κόσμος καίγεται και θέλω να φωνάξω "είστε σοβαροί; δε βλέπετε ότι κάτι τρομερό γίνεται; Κάτι που κάνει το γελοίο θέατρό σας να φαντάζει ακόμα πιο γελοίο;" Και δε μιλάω. Απλά μπαίνω στον αυτόματο. Γιατί δεν έχει νόημα. Γιατί όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μόνα τους σε άγνωστο δρόμο.

Φέτος το live θα είναι πιο πολιτικό. Αυτό είναι το μικρό βήμα που έχουμε κι από αυτό μπορούμε να δείξουμε ότι δεν κοιμόμαστε. Όχι εντελώς τουλάχιστον.

p.s. Του το κρατάω αυτού του κόσμου/ που δε μου ανήκει ο εαυτός μου.

....

Είδα τη Μήδεια. Θα έγραφα ένα post που θα εκθείαζε το ταλέντο του Δημήτρη Παπαϊωάννου, τη συγκλονιστική αίσθηση του μέτρου και της φόρμας κλπ, κλπ...

Τα γεγονότα με πρόλαβαν. Κι ήρθαν κι έθεσαν το μύθο, απαλλαγμένο από φόρμες και φιοριτούρες, σε μια βάση ανατριχιαστική.

Κρατάω την ίδια τη βουβή, καταθλιπτική Μήδεια και τη σκηνή που ο μαύρος σκύλος ξεχύνεται απ' τη φούστα της... Δυστυχώς αυτή η χώρα επιβεβαιώνεται πως είναι πιο Βάρβαρη από μια προδομένη ερωτευμένη. Κι οι σκύλοι μόλις ξεχύθηκαν ανάμεσα απ' τα πόδια της...

Τόση βία δεν την ξεσηκώνει μια εν ψυχρώ δολοφονία - όσο άδικη και παράλογη κι αν είναι. Αυτή τη βία την πυροδοτεί μια φωτιά που καίει καιρό. Κι όποιος δεν την ένιωθε στην πόρτα του, μάλλον εθελοτυφλούσε.

Έχετε καταλάβει ελπίζω ότι από χτες τίποτα δεν είναι το ίδιο... Και το παιχνίδι πια δεν έχει αθώους κι ενόχους. Έχει θυμό. Μπερδεμένο με φόβο. Το χειρότερο είδος. Και φυσικά κανείς δε φαίνεται άξιος να πάρει θέση. Η μάλλον η θέση που παίρνει η επίσημη πολιτεία, η αιρετή και υπεύθυνη, είναι ακόμα πιο φρικτή από την αδιαφορία και τις ξύλινες διακηρύξεις.

Δεν έχει λόγια. Δεν έχει καν πράξεις. Έχει στάσεις και θέσεις. Από δω και πέρα. Που καίγονται όλα. Δεν επιτρέπεται σε κανέναν μας πια το μοντέρνο και ζεν apolitic. Είναι μια πολυτέλεια που η γενιά μας δεν την έχει πλέον.

Κι όχι στους δρόμους. Στα σπίτια. Στα σώματα και στα μυαλά. Εκεί βάλτε τις φωτιές. Μπας και σωθεί τίποτα - έστω και τελευταία στιγμή.

note

Η αρμονία.
Κι η ομορφιά,
Πάντα καταφύγιο.
Έστω για λίγο.
Για λίγο παραπάνω από μια ώρα.
Για μια ζωή.

Update:

Πολύ ισχνή η ομορφιά
να αναμετρηθεί με τη θλίψη.
Δεν ακυρώνω το παραπάνω,
απλά το επισημαίνω.

Καληνυχτα Μαργαρίτα...

Μέρες ετοίμαζα τι θα γράψω... μέρες ήμουν ακόμη μια φορά στον κόσμο της απόλυτα παραδομένος. Δεν έχω πολλούς ανθρώπους συγγενείς στην Τέχνη. Και συγγενείς δεν εννοώ καλλιτέχνες που αγαπώ, γιατί τέτοιους έχω άπειρους. Εννοώ ανθρώπους που να γνωρίζω τους μηχανισμούς τους, τις ρωγμές και τη θλίψη τους, τους φόβους και τις αγωνίες τους. Δικούς μου ανθρώπους. Όχι καλλιτέχνες πια: ψυχές.

Μέρες άφηνα να ωριμάσουν όλα αυτά που είχα στο κεφάλι μου κι έλεγα "άσε να ζήσει αυτόνομη η συγκίνηση μέσα σου λίγο ακόμα... μην την κάνεις λέξεις, μην τη μοιραστείς, κράτα τη για σένα, νιώσε αυτή τη χαρά την κανιβαλιστική της βιοψίας μιας ψυχής, που είναι η δική σου σ' άλλο σώμα."

Δεν μου το επέτρεψε. Χτες χάθηκε. Χτες. Σε μια από τις χειρότερες (ή μεταβατικές - το ίδιο κάνει) μέρες της ως τώρα ζωής μου. Σε μια περίοδο με την πιο κακή ενέργεια και τα πιο άσχημα προαισθήματα, στα χείλη απανωτών απειλών και χαωδών γκρεμών. Στη μέρα που τα κακά νέα διαδέχονται το ένα το άλλο, που τα δεδομένα διαψεύδονται, που οι ελπίδες θρυψαλιάζονται και φαίνονται φτηνιάρικα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε υπερφορτωμένο δέντρο. Πλαστικό. Ψεύτικο.

Δε σκέφτομαι τί γράφω. Όπως μου έρχονται, έτσι γράφω. Τιμής ένεκεν. Απλά το ότι γράφω, αυτό είναι το στεφάνι μου με τις μαργαρίτες για εκείνη. Κι η πεποίθηση ότι αν δε γδάρεις την ψυχή σου μαζί με τα γόνατα σαν παιδί, άνθρωπος δε γίνεσαι. Κι άνθρωπος είναι να συνθλίβεσαι. Και να μη ντρέπεσαι που δεν είσαι αυτό που αντέχει τα πάντα. Κι ας σε γκρεμίζει το τίποτα των άλλων. Και να αφήνεις τους μικρούς στη μικρότητά τους, γιατί το μεγάλο και το σκοτεινό το μάχεσαι εσύ μονάχος σου. Σαν Υπνοβάτης. Το Λύκο.

Η Μαργαρίτα Καραπάνου άφησε πίσω της όνειρα κι εφιάλτες, ημερολόγια, επιστολές, προβολές των φόβων της, διαψεύσεις, μια συννεφιά και μια θλίψη να συμπίπτει. Α κι αυτή την τελευταία φράση: "Η ζωή είναι αγρίως απίθανη". Αυτό μας κάνει ακόμα περισσότερο συγγενείς. Μαζεύω ένα τεράστιο σάκο με τα πράγματα μου λοιπόν, ακόμα μια φορά και συνεχίζω... πού; Ποιος ξέρει; Όπου... Το" που" είναι το μυστήριο τελικά ή το "συνεχίζω";

Καλό μήνα... (γέλασε κανείς;)

dosmou

eilikrina omws...kai amesa

Αυτό

Όσοι νομίζουν ότι είναι επιλογή σου το εκτός, δεν γνωρίζουν "Αυτό".
Αυτό αποφασίζει. Εσύ απλά ακολουθείς. Κι αν υποθέσουμε πως αντιστέκεσαι, "Αυτό" σε βουτάει απ' το γιακά και σε επαναφέρει στην τάξη (του).

Αυτό ρυθμίζει τη θερμοκρασία και τον καιρό, το βαθμό της χαράς και της θλίψης, της αδιαφορίας και της συμμετοχής στις κοινές δραστηριότητες. Την κοινωνική σου ζωή την καθορίζει Αυτό. Αυτό σηκώνει η κατεβάζει τα τηλέφωνα. Αυτό φτιάχνει τις playlist και διαλέγει τις ταινίες και τα βιβλία.

Δε μένω εκτός από επιλογή, αλλά από επιβολή. Μην το ξεχνάτε την επόμενη φορά που δε χωράω κάπου. Αυτό φταίει. Κι αν δεν σας το εξηγώ καλύτερα είναι γιατί δεν έχει συστηθεί ποτέ. Έρχεται απλά σε ανύποπτο χρόνο, κάθεται στο στήθος σου και ανασαίνει στο σβέρκο σου. Ανακατεύει τα χαρτιά και μοιράζει...

Και την επόμενη φορά που θα ρωτήσετε τί έχω και θα σας απαντήσω "τίποτα", να ξέρετε πως αυτό το "τίποτα" είναι ένα πιστόλι στον κρόταφο.

above the flood

Για σήμερα αυτό.
Μην τα συζητήσουμε περισσότερο
Κράτα το above, άσε μου το flood.

Σού χω αφήσει λίγο φως μέσα -
κράτησε το κι άσε μου τη βάση του πιάνου.
Τη βροχή.

[Αύριο - μεθαύριο, αν είναι, ανταλλάζουμε]

post-it

Η ζωή προχωράει. Ευτυχώς προς την ωριμότητα, έτσι που το οικείο δεν είναι πίσω, αλλά εδώ. Και το εδώ έλκεται ευτυχώς από το μπροστά.

Άσχετη εικόνα: Λάμπες φθορίου. Ξεχασμένου γραφείου. Ή εργαστηρίου. Φθινόπωρο στα τέλη του. Φως ψυχρό και οικείο. (Κι αν γίνεται το ψυχρό να είναι ταυτόχρονα οικείο, το έχουν καταφέρει μόνο οι λάμπες φθορίου).

Ευχαριστώ που μοιράζεσαι τόσο απλόχερα τους εφιάλτες σου. Είναι κανιβαλιστικό αλλά με ξεκλειδώνεις. Ανοίγει πάλι εκείνο το δωμάτιο που χωράω μόνο εγώ.

[Το κλειδί βρίσκεται στους Γάλλους. Αρχή με Gide και βλέπουμε]

Marguerite

Ανέβηκε, εντυπωσίασε, απογοήτευσε, λατρεύτηκε, μισήθηκε, θάφτηκε, κατέβηκε, ξεχάστηκε...

μελό, κλισέ, αδιάφορο, ξεπερασμένο, βαρετό.

Έμεινε ο Legrand... με τη φωνή της Ruthie...

Αρκεί.

Merry xxx

Κάποιος μπήκε στο blog μου αναζητώντας "Nutcracker", που θα πεί:

Ήρθαν τα Χριστούγεννα.

Άντε να περάσουν κιόλας.
Για φέτος απλά ας περάσουν.
Του χρόνου βλέπουμε.
Καλημέρα.
Καφέ στο χέρι.

[και χρόνια πολλά]

Jungle Red

Η επιτομή του camp, της ματαιοδοξίας, του μυθικού Hollywood του 39, της γυναικείας φιλαρέσκειας, του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης (λέμε τώρα...)

Το πιο οιστρογόνο έπος στην ιστορία του σινεμά, όπου άνδρας δεν εμφανίζεται ούτε για πλάκα κι ας κινεί εν τη απουσία του όλα τα νήματα.

Οι ατάκες δηλητήριο που εξακοντίζονται μεταξύ γυμναστηρίου και κομμωτηρίου με τη φυσικότητα μιας καλημέρας.

Το φετίχ του Francois Ozon, που η αποτυχία του να αποκτήσει τα δικαιώματα τον οδήγησε στις επίσης all-female 8 Femmes.

Η συνύπραξη όλων των τότε πρώτων ονομάτων της MGM (πλην της Garbo), που έχει γεμίσει τα άρθρα της Luella Parsons με δεκάδες κίτρινες σελίδες κουτσομπολιών για τους θρυλικούς καβγάδες των παρασκηνίων του.

Όλα τα παραπάνω είναι οι θ(ρ)υλικές Women του Cukor, και η πρώτη ύλη για το απειλητικό remake της Diane English (της 80s Murphy Brown), που άνοιξε χτες κι απ' ότι υποπτεύομαι -διαβάζοντας τις κριτικές- συρρικνώθηκε στο μέγεθος της "γυναικείας" αισθηματικής κομεντί αλά sex and the city.

Παρόλα αυτά λέω σήμερα να πάω να του ρίξω μια ταπεινωτική multiplex μεσημεριανή ματιά. Να δω πόσο εκτυφλωτικό παραμένει το περιβόητο jungle red της Joan Crawford.

Κάνε και τη σύγκριση:

1939


2008 (το οποίο trailer δεν το χω δει γιατί είμαι σίγουρος θα μετανιώσω)


p.s. Μα Meg Ryan - Norma Shearer, Eva Mendes - Joan Crawford; και δεν έχει ρίξει φωτιά ο θεός;

Indescreet

Και ξαφνικά μια αεροστεγής ιστορία εξηγείται. Με τον πιο παράδοξο και απρόβλεπτο τρόπο. Με τους εντελώς ακατάλληλους υπότιτλους, που όμως έρχονται και γίνονται ένα στην ιστορία. Κάτι σαν το What's up Tiger Lilly του Woody Allen απ' την ανάποδη. Κι ας μην τη λένε Μαριάνθη. Κι ας μη δούλεψε σε οίκους ανοχής. Μάλλον.

Εκεί που πιστεύεις ότι λίγα είναι αυτά που μπορούν να σε συγκινήσουν, βρίσκοντας σε στο ψαχνό, συνειδητοποιείς ότι το 'χεις ακόμα.

[ακόμα έχω ενοχές που κρυφοκοίταξα αυτά τα δυόμισι λεπτά]

Της Κυριακής...

[the oldest story in the book]

Life is...

Αφιερωμένο σε μένα, στο θεμάκο, στη σαντέζα και σε 2 - 3 άλλους (ξέρουν καλά ποιοι είναι), που μας τσάκισε αυτή η πανσέληνος μαζί με κάτι ανάδρομους που δε λένε να πάρουν πόδι...

[Εν τω μεταξύ, δεν έχω καλύτερο φινάλε στο ελληνικό σινεμά. Μόνο με τη Mama Roma του Pasolini καταδέχομαι να το συγκρίνω...]

9-9-9

Συγκίνηση στο αποκορύφωμα. Διέρρευσαν οι πρώτες φωτογραφίες από την ταινία που περιμένω περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, από τη μέρα που ανακοινώθηκε και πριν καν αρχίσουν τα γυρίσματα της.

Μεταφορά του Φελλινικού ορόσημου 8 1/2 στο Broadway από το Maury Yeston, διασκευασμένο ξανά για την οθόνη από τον Anthony Minghella, σκηνοθεσία Rob Marshall (που τα έχουμε ξαναπεί στο κινηματογραφικό μιούζικαλ τα σπάει) και ένα πραγματικό allstar cast που θαμπώνει ακόμα και σα φαντασίωση:

Μη μου πεις ότι δεν κόπηκε έστω και για λίγο η αναπνοή σου... Judi Dench, Marion Cotillard, Sophia Loren, Nicole Kidman, Kate Hudson, Penelope Cruz και Fergy. Κι η πλάτη Daniel Day Lewis. Κι όλα αυτά σε ένα και μοναδικό πλάνο. E τι άλλο θες από το σινεμά;

Να δεις την ταινία... 9 - 9 - 09 (φυσικά)

Μεθαύριο δηλαδή...

Κι αν δε σε έπεισα ακόμα πάρε και μια bonus photo με την Penelope και τον Lewis, ως Carla και Guido:

Et, tu...?

Με ανησυχεί που τώρα τελευταία έχω αποκτήσει μια δυσανεξία στο ποτό. Πίνω (ή προσπαθώ) όσο έπινα τις ελάχιστες ελεύθερες νύχτες που μου απομένουν αλλά νιώθω χάλια όχι το επόμενο πρωί όπως παλιά, αλλά το ίδιο βράδυ.

Μάλλον ξεσυνήθισα λόγω αναγκαστικής αποχής όλο το φετινό (χαμένο) καλοκαίρι. Κι αυτή είναι η μόνη δεκτή επεξήγηση, γιατί ένα "μεγαλώνεις και δε σηκώνεις καταχρήσεις όπως παλιά" που άκουσα, δεν το δέχομαι καν...

Βέβαια άντε να επιχειρηματολογήσεις για την αέναη νιότη, με το συνάχι σε εντατικές πρόβες για μια λαμπρή πρεμιέρα και τη μισή σου πλάτη σε ψύξη . Κι αυτό που μέχρι χτες ήταν ένα χαριτωμένο πονάκι, σήμερα το πρωί έχει μετατραπεί στις φονικές πισώπλατες μαχαιριές του Βρούτου. Εισπνοή και χτύπημα. Το τέλος της αυτοκρατορίας.

Κι επίσης τι έχει πάθει κι αυτό το ψυχαναγκαστικό εσωτερικό μου ρολόι και με ξυπνάει ακόμα και τα ελάχιστα ελεύθερα Σάββατα από τις 5 και κάθομαι και γράφω...

Ναι καλά το κατάλαβες. Τέρμα οι προτάσεις. Επιστροφή στη γκρίνια. Πάω για καφέ. Η μήπως κάνα χαμομήλι;

seal to soul

Σου 'χω πρόταση. Ναι, κι άλλη.

Επειδή είναι η εποχή που με εμπνέει για νέα πράγματα και κάνω το κουμάντο της χρονιάς, έχουμε και λέμε:

Seal - Soul. (Εύκολα το ζητάς)

Πέρα από ωραία παρήχηση κάνει κι ωραία παρέα. Ειδικά σήμερα με τη συννεφιά, ήρθε κι έλαμψε η πόλη κάτω από τoυς ήχους της motown, λουστραρισμένους και σημερινούς όσο πρέπει για να είναι κάτι παραπάνω από απλή retro νοσταλγία.

Ακόμα κι αν δεν είσαι παιδί της μαύρης μουσικής όμως, ο mr Seal αποκλείεται να μη στάξει στην παγωμένη σου ψυχή λίγο ζεστό σιρόπι σοκολάτας... απλά μην τον συγκρίνεις με τις original version. Αδικία.

Θες γεύση το ξέρω:

The Half

Ερωτεύτηκα. Ένα λεύκωμα. Που είναι κάτι παραπάνω από απλό λεύκωμα. Είναι μια σπουδή πάνω στη μετάβαση από την αλήθεια στην πιο αλήθεια ή με άλλα λόγια στη μικρή στιγμή λίγο πριν ένας ηθοποιός γίνει ο ρόλος του. Ή ένας ρόλος βρει το σώμα του. Πριν τη μεγάλη συνάντηση τέλος πάντων.

Δε χρειάζονται περισσότερα λόγια. Και μόνο η ασπρόμαυρη Cate Blanchett στο εξώφυλλο λέει τα πάντα. (Και δεν αναφέρω καν ποιους άλλους θα συναντήσεις μέσα).

Αναζήτησε το. Και λάτρεψε το από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα...

Ταξίδευα

Πρώτη φορά studio είχε τόση χαρά, και τόση ικανοποίηση. Πρώτη φορά αποτέλεσμα μας συνεπήρε όλους με τη μία, χωρίς ενστάσεις, επαναλήψεις, διορθώσεις. Μια κι έξω. Σαν εξομολογήσεις προσωπικές κι από τους τρεις. Κι ας εκθέτουμε τους εαυτούς μας λίγο περισσότερο αυτή τη φορά. Χαλάλι στη συγκίνηση. Και το απρόοπτο της συνύπαρξης χαρά κι αυτό. Να μείνει η χτεσινή βραδιά ντοκουμέντο εσαεί. Μαζί με τα πιο υγρά "ταξίδευα" που θα μπορούσα να ονειρευτώ. Και μακάρι να γινόταν να ηχογραφήσουμε και την σφιχτή αγκαλιά και τα χαμόγελα του Θεμάκου που κολυμπούσε πανευτυχής στη θάλασσα των εγχόρδων του, και τα δάκρυα της σαντέζας που χτες ήταν πιο nouvelle vague Γαλλίδα από ποτέ.

Παιδάκια καλό μας νέο ταξίδι... Πρώτη φορά η αγωνία πάει πολύ πίσω απ' τη χαρά...

What if...

-Πείτε μου νεαρέ μου, πώς σκοπεύετε να με πληρώσετε;
-Να, ξέρετε... δεν έχω πολλά λεφτά.
-Το είχα καταλάβει. Ξέρω πως είναι. Κι εγώ υπήρξα φοιτητής. Τί ξέρετε να κάνετε;
-Να ζωγραφίζω. Είμαι στην Καλών Τεχνών.
-Πολύ ωραία. Ενδιαφέρον.
-Αν θέλετε μπορώ να σας φτιάξω μια ταμπέλα που θα λέει "ψυχαναλυτής". Κι από κάτω μπορεί να έχει μια ωραία μυθολογική αναπαράσταση, αν θέλετε.
-Πολύ ωραία. Ποια λέτε;
-Κάτι από μια όπερα του Βάγκνερ.
-Θα προτιμούσα απ' την ελληνική μυθολογία. Τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα για παράδειγμα.
-Εντάξει τότε.

Ο Αδόλφος του άπλωσε το χέρι. Ο Φρόιντ του έδωσε πρόσχαρα το δικό του και η συμφωνία έκλεισε: μια ταμπέλα για τον Φρόιντ, ως αντάλλαγμα για τη θεραπεία του Χίτλερ.

-Για την επόμενη φορά, αγαπημένε μου Αδόλφε, ετοιμαστείτε να μου διηγηθείτε ένα σας όνειρο.
-Ένα όνειρο; Είναι αδύνατον. Δε βλέπω ποτέ όνειρα!

Τί θα γινόταν αν ο Χίτλερ δεν είχε κοπεί για δεύτερη φορά στις εισαγωγικές εξετάσεις της Σχολής Καλών Τεχνών εκείνο το φθινόπωρο του 1908; Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος αν είχε καταφέρει να πραγματοποιήσει το όνειρο του να γίνει ζωγράφος; Αν δεν είχε στρέψει το βλέμμα του στην πολιτική; Και τελικά πόσο συνορεύει η τέχνη με το έγκλημα; Κι αν ισχύει, είμαστε αλήθεια δυνάμει φορείς της ομορφιάς και της καταστροφής;

Ο αγαπημένος μας στην Ελλάδα, Έρικ Εμμανουελ Σμιττ (του Κυρίου Ιμπραήμ και του Επισκέπτη) αφηγείται παράλληλα, με το χαρακτηριστικό του καυστικό τρόπο, την πραγματική και την υποθετική ιστορία της πιο απεχθούς προσωπικότητας της σύγχρονης ιστορίας και μας βάζει σε σκέψεις για το καταστροφικό αντίκτυπο που μπορεί να έχει ένα μικρό κι ασήμαντο "όχι"...

[Η Άλλη Εκδοχή -la part de l' autre- κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε μετάφραση Γιάννη Στρίγκου]

Της Κυριακής...

Κι ας είναι ουτοπικό,
ποιος μπορεί να αντισταθεί σε δυο τέτοιες φωνές,
όταν μάλιστα τραγουδούν από δυο τελείως διαφορετικούς κόσμους...

(μπα... ακόμα κι έτσι ειρωνικό μου φαίνεται)

quantum

Επιτέλους κατάλαβαν ποιο είναι το ένα και μοναδικό Bond-Girl στη ζωή του 007

Bell jar

Και μιας και το 'φερε η μοίρα να επιδοθώ μετά από πολύ καιρό σε καθημερινές διαδρομές ρουτίνας (και μάλιστα αξημέρωτα) ενέδωσα κι εγώ στην 5η ή 6η σφραγίδα της αποκάλυψης: στα audio books. Και δηλώνω fan.

Από τις 6 το πρωί λοιπόν ο Πειραιάς εξαφανίζεται και τη θέση του παίρνει η Νέα Υόρκη toy 50. Η "εναλλακτική" Maggie Gyllenhaal μεταμορφώνεται στο μανιοκαταθλιπτικό alter ego της Sylvia Plath και ψιθυρίζει αποκλειστικά και μόνο στο αφτί μου το ένα και μοναδικό αυτοβιογραφικό της, Bell Jar.

Και δε μιλάμε για απλή ανάγνωση. Μιλάμε για πλήρη ταύτιση σε ένα αργόσυρτο δηλητηριώδη μονόλογο που σταδιακά κορυφώνεται από τη μελαγχολία , στην αδιαφορία κι ως την απόλυτη τρέλα. Νιώθω σαν να ανακαλύπτω την Plath πρώτη φορά.

Αν έχεις διαδρομές στην πόλη και βαριέσαι να χαζεύεις απλά τριγύρω, ψάξ' το... [click]

Της Κυριακής...

Dont look for me
Ill get a hand
Remember darling:

Dont smoke in bed

Opa

Πρέπει να είμαι ο μόνος άνθρωπος που όταν πίνει γουστάρει να φτιάχνεται με Nina Simone. Ο μόνος που δεν ανασύρει από άγνωστο ντουλάπι με μαγικό τρόπο όλους τους στίχους και τις χορευτικές κινήσεις από τα τραγούδια που απορρίπτει στη νηφάλια κατάστασή του.

Όταν πίνω με παρέα νιώθω τελικά πιο μόνος. Γιατί δεν ξέρω να εκτονώνομαι με ανοίκειους τρόπους. Δεν έχω την ανάγκη να είμαι άλλος. Δεν έχω καν την ανάγκη να είμαι αυτός, αν υποθέσουμε ότι αυτός είναι ο καταπιεσμένος εαυτός που προτιμώ.

Θα ήθελα να υπάρχει ένα μέρος που θα πίνω και θα παίζει jazz και ραγισμένες ψυχές θα βρίσκουν τη λύτρωση στο αλκοόλ και τον καπνό. Να βγαίνουμε στους δρόμους αναγεννημένοι, πετώντας από τη ζάλη και τη μουσική. Θα ήθελα αλλά δεν... πάντα σκάει ένα ενοχικό 80s pop ή ένα σκυλάδικο και χαλάει τη φαντασίωση... Λες και χρειάζεται έγκριση η ελευθερία.

Τέσπα... επειδή νιώθω την ανάγκη, κι επειδή δεν υπήρχε περίπτωση ο dj κι η παρέα απόψε να μου έκαναν τη χάρη μου το αφιερώνω. Έστω κι έτσι:

Empty

Το τραγούδι αυτής της Κυριακής,
γι' αυτό το:

i never learned to count my blessings,
i choose instead to dwell in my disasters.

και -κυρίως- για το empty του τίτλου

α, κι ένα destroy me κάπου στο τέλος...

Dorian G.

Κι ενώ στην Αθήνα ετοιμαζόμαστε καθυστερημένα για τον Ψαλιδοχέρη του, ο λατρεμένος Matthew Bourne βρίσκεται ήδη έτη φωτός μακριά:

Medusa

Ένα απρόσμενο βαλς με τη μαγική φωνή του κυρίου Perry γι' απόψε
γιατί "the true value of having slaves [is that]
They sing the saddest of songs"

[αύριο οπωσδήποτε]

matter of Kronos

Σκέψου κούραση η πρώτη μέρα της νέας ρουτίνας για να λες όχι σε πρόσκληση για τους αποψινούς Kronos Quartet στο Παλλάς.
και καπάκι σ' άλλη μια του τύπου: "έλα κέντρο... σήμερα είναι καλοκαίρι"

Δυο πόρτες αναμφισβήτητης απόδρασης έκλεισαν με βρόντο "γιατί νιώθω κουρασμένος"

Σήμερα είναι το τελευταίο off που μου επιτρέπω από την αληθινή ζωή. Η πρώτη και τελευταία παρένθεση.

Από αύριο εξάντληση. Καμία ανάσα αυτής της φάσης της ζωής μου δε θα ξοδεύεται σε αναστεναγμούς.

[Δέσμευση...]

Tunnel d'or

J’apprivoiserai
Ma liberté

[η δέσμευση της εβδομάδας]

Sunday

Αυτή η μέρα ξεκινά νωρίς για να χωρέσει όσα περισσότερα γίνεται - μαζί με το απαραίτητο απολύτως τίποτα ενός φθινοπωρινού κυριακάτικου πρωινού. Νόμιζα ότι είχα ξεχάσει την αίσθηση. Νόμιζα...

Αρωματικός καφές στην καφετιέρα από τις 5.30 το πρωί, με το κρασί ακόμα στο κεφάλι και τα πόδια. Gershwin στην υπόκρουση, Κυριακάτικες εφημερίδες σκορπισμένες στο πάτωμα και σχέδια για τη μέρα: ποιος το πρωί, ποιος το μεσημέρι, ποιος το απόγευμα (το βράδυ κενό - σήμερα ξεχρεώνουμε το χτεσινό)

Και σκέφτομαι (ο υπαίθριος καφές είναι αυτονόητος) μήπως σήμερα τελικά είναι η μέρα που επιτέλους θα δω την έκθεση Koudelka στο Μπενάκη και καπάκι το Blindness; Ή μήπως ένα μεσημεριανό Butcher's με την ευτυχία μετουσιωμένη σε μπιφτέκια; ή όλα μαζί; ή τίποτα απ' αυτά και χαλάρωση στο σπίτι; με True Blood και κάτι χρωστούμενα στο B-Horror. Ή ατέλειωτο, άσκοπο, ιαματικό e-baying.

Επιλογές... Άνοιχτές προοπτικές. Κι ας μην κάνεις τίποτα απ' όσα σου περνούν απ' το μυαλό. Αυτό είναι (κι ήταν πάντα) η ευτυχία. Αυτό είναι αυτή η πόλη. Κι ακόμα κι αν υπάρχει ένα μικρό άγχος για το νέο level που λέγαμε, προς το παρόν, του αντιστοιχεί μια πολύ μικρή θέση στην πίσω μεριά του μυαλού μ' ένα μικρό επικείμενο σόλο αργά το βράδυ - άντε και νωρίς αύριο το πρωί.

Μέχρι τότε καφές, αποφόρτιση και ανοιχτές προοπτικές. Κι αισιοδοξία. Με την ελπίδα μήν την πληρώσουμε ακριβά. Είναι όμως αυτή η εισαγωγή της Γαλάζιας Ραψωδίας, που σου δίνει τη βεβαιότητα ότι όλος ο κόσμος είναι μια χούφτα...

Άντε ξύπνα!

level complete

Άσε τους απολογισμούς προς το παρόν
απλά αλλάζουμε level
το καλό είναι ότι έχει πολλά mid-levels
και το βασικότερο:
ΔΕΝ έχει λιμάνια

[new life left]

I don't care much

Γράφτηκε σα στοίχημα σε ένα δείπνο, ανάμεσα στο γλυκό και τον καφέ...
Ένα απλό βαλσάκι και λίγη μπλαζέ αδιαφορία

κι έτσι, ξαφνικά-
χρόνια μετά-

"με τραγούδησε"
ανάμεσα στο γλυκό και τον καφέ

σαν ένα απλό βαλσάκι με λίγη μπλαζέ αδιαφορία

[κι έτσι λέω να μη με νοιάζει και πολύ... για σήμερα]

Cats & Dogs

Κάτι για τις προβολές.
Και τις υπερβολές.
[κάτι τέλος πάντων...]

δεν

Υπάρχουν άτομα που δεν...
Αν ανήκεις σ' αυτή την κατηγορία sorry, αλλά δεν...
Και μην το κουράζεις. Όσο κι αν σε παρασύρουν οι παραινέσεις των άλλων να δεις τα πράγματα θετικά (μιας κι όλα τα δεδομένα οδηγούν εκεί), εσύ ξέρεις πως -προφανώς κάπου απόκρυφα ή εντός σου- είσαι μαρκαρισμένος με ένα τεράστιο δεν... Ασ' τους να χτυπιούνται.
Δεν λοιπόν. Όλα καλά κι όλα ωραία, ακόμα μια φορά όμως δεν...

[τον τελευταίο καιρό τα πάντα - και εννοώ τα πάντα- με μαθηματική συνέπεια πηγαίνουν στραβά. Τόσο που αρχίζω να πιστεύω πως πληρώνω κάποια πολύ μεγάλη αμαρτία. Ελπίζω τουλάχιστον να είναι κάποια από τις αμαρτίες αυτές που απόλαυσα περισσότερο, για να αξίζει το "άντε και γαμήσου" στη fictional παραβολική περσόνα της Κυρίας Αράς που έχω επιννοήσει για να τρομάζω το παιδάκι που στέλνω για ύπνο κάθε βράδυ.

Αν τυχαίνει κι έχετε ανοιχτές εκκρεμότητες μαζί μου, απαλλάσεστε μέχρι νεωτέρας. Πολύ ευχαρίστως δηλαδή, αλλά δεν...]

Another world

Σσσσστ... έρχεται... το ακούς; αν κλείσεις τα μάτια και προσέξεις λίγο περισσότερο θα στο φέρει το φθινοπωρινό αεράκι αυτού του απογεύματος...

[πάτα play για λίγη βοήθεια]

L’Étranger

Καιρό έμεινε χωρίς χορό το κεφάλι μου... Αισίως 5 μήνες απ' τη στιγμή που χόρεψαν τελευταία αυτή τη routine ο Gene Kelly κι η Françoise Dorléac...

Σήμερα νιώθω την ανάγκη να βγουν για άλλη μια φορά (τελευταία ή να αφήσουμε την αισιοδοξία για τους αφελείς;)

Anyway, τα βήματα δεν τα ξεχνάνε ποτέ. Και το δωμάτιο πάντα λευκό...

[Γι' άλλη μια φορά οι διακόπτες στο off].

Another way...

Σε φτιάχνει ή ακόμα φαντασιώνεσαι Amy?

flavors

"κλεμμένο" απ' τον sugarproof...

Κάποια στιγμή θα γράψω δοκίμιο γι' αυτό το album και το τί έχει κάνει στις περίεργες αυτές μέρες που διανύω. Τώρα είμαι ακόμα στη φάση που δεν έχω λόγια. Οσονούπω. Καλού κακού ψάξ' το κι άκουσε το - αν έχεις μείνει πίσω έστω και μια φορά.

Flavors of Entanglement... έτσι να το ζητήσεις...

...

toxic

Σήμερα διέρρευσε παρελθόν. Ερμητικά σφραγισμένο κι όμως διέρρευσε. Σε μια διαδρομή ρουτίνας. Και γύρισα 7-8 χρόνια πίσω. Και γέμισαν υγρασία τα τζάμια του τρόλει, κι άρχισε απ' το πουθενά να ακούγεται Preisner και το Superstar των Carpenters και βρέθηκε το μυαλό μου, χρόνια πριν, σε ένα σπίτι ζεστό με μια κατακκόκινη καφετιέρα να βρυχάται και junk - delivery και Greta Garbo ως Camille και δευτεροκλασάτα θρίλερ και Bette Davis ως Baby Jane... και, και, και...

... και... αναρωτιέμαι που πήγαν τα λίγο πριν τα 20 μου και τί άφησαν πίσω τελικά και ξέρω πως δεν είναι σήμερα η κατάλληλη μέρα να τα σκέφτομαι όλα αυτά αλλά δεν είναι στο χέρι μου τελικά. Κι αν μεγαλώνω, έλεγχο δεν έχω κανένα στη ζωή μου, μονάχα μικρά, μικρά κέρματα του νου που γλιστράνε καμιά φορά με θόρυβο στο πάτωμα και τα ψάχνω κάτω απ' το κρεβάτι...

Πρέπει να βρω τρόπο να το παλεύω όλο αυτό αλλά δεν... είπαμε είναι και το θέμα που έχω με τους αποχωρισμούς - ακόμα και τους απλούστερους, ή την απαισιόδοξη φύση μου, ή την αποστροφή μου για τα πλοία και τα λιμάνια, ή την προσήλωση μου σε μικροπράγματα που για άγνωστους λόγους τα φυλάει το κεφάλι μου και δε λέει να τα αφήσει.

Και γιατί τέλος πάντων τόσα χρόνια μετά μου γεννήθηκε η ανάγκη να ξεθάψω το ηλίθιο Superstar ή το Drinkin' again από δισκάκια που είχα χρόνο να ακουμπήσω κι είχαν πνιγεί στη σκόνη που τους αρμόζει; Και γιατί βιώνω ως απώλεια το κουδούνι μιας στάσης του τρόλει και μια απλή συνηθισμένη κάθοδο. Αφού είχε εις το επανιδείν κι ήταν αλήθεια...

Παράνοια σου λέω... Και τοξικές διαρροές... Άντε, περαστικά μας, ακόμη μια.

ΥΓ: Μια παλιά μου Δευτέρα μπορώ να έχω; για ένα βράδυ... Ζεστή και οικεία... για ένα βράδυ μόνο. Να τη ζήσω όπως τότε και να χαθεί το άλλο πρωί... Όχι, ε;

straitjacket

Η μέρα έχει 24 ώρες. Γεγονός. Κι όταν θες να χωρέσεις περισσότερα από όσα χωράει είναι φυσικό κάπου να το χάνεις. Ούτε θυμάμαι πόσα μέρη άλλαξα χτες και πόσα φλιτζάνια και ποτήρια πέρασαν από μπροστά μου εναλλάσσοντας ιδιότητες. Κι ήταν όλα το ίδιο δοχείο. Νομίζω ανίσχυρο παντελώς. Στη σπίντα κι αδύναμα ζαλισμένος δεν κατάφερνα να νικήσω το χρόνο. Ούτε να βρω καμιά απ' αυτές τις τυχαίες εξηγήσεις που αν πετύχει το κοκτέιλ σκαρφαλώνουν στον τοίχο.

Από χτες κρατάω:
Το ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ νέο album της Alanis Morissette που άργησα να ακούσω και που χρίζει κοινωνιολογικής ανάλυσης, ειδικά για το μικρό twist του φινάλε.
Το ένα και μοναδικό σημείο στην Αθήνα που έχεις την αίσθηση ότι πετάς ανάμεσα σε 2 ορίζοντες κι είχα να συναντηθώ μαζί του από την Άνοιξη.
Την απειλή της βροχής και 2 τρελούς με γυαλιά ηλίου σε συννεφιασμένα πεζούλια,
Τα δυο μελαγχολικά μάτια που αποφάσισαν να χωρίσουν Κυριακή απόγευμα (κακή επιλογή),
Το σοκ ενός αινιγματικού ιμπρεσιονιστικού πίνακα που εξηγήθηκε αυτεπάγγελτα κατά μεσής του ενεργειακού πεζοδρόμου της Ερμού από γκάζι προς θησείο,
Τις από άλλη γη φερμένες μουσικές του Γιάννη Χρήστου για το αφιέρωμα του Κουν σε ένα άδειο και απόκοσμο Μπενάκη καθώς και την ομάδα των υπερτάλαντων ηθοποιών που έγιναν - ίσως κι εν αγνοία τους - πραγματικοί μύστες (η παράσταση των χορικών του Χρήστου για τους Βατράχους με ελεύθερη είσοδο απόψε στο Μπενάκη της Πειραιώς στις 8.30... θα σας συνιστούσα ανεπιφύλακτα να σπεύσετε)
Το πρώτο και δεύτερο κρασί στην Ήλιδα... το τρίτο στο Guru, τέταρτο και πέμπτο στο Cherry... την παραίτηση (ξανά) απ' την οποιαδήποτε προοπτική της εξήγησης του χρόνου...
Τον ίδιο πεζόδρομο... και στο repeat αυτο - (δυνατά παρακαλώ):

brick off

"I picture my epitaph: "Here lies Paul Newman, who died a failure because his eyes turned brown"

[January 26, 1925 – September 26, 2008]

2u

Scroll down, μέχρι να εντοπίσεις τον Hamlet, ο οποίος έχει καιρό να σου ψιθυρίσει κομμάτι. Σήμερα λοιπόν και με αφορμή την αποψινή αναπάντεχη βροχή θα επιστρέψει στις παλιές του συνήθειες. Δικό σου αν βράχηκες έστω και λίγο απόψε...

Dracula

Η σημερινή αυπνία έχει Bela Lugosi με συνοδεία Philip Glass και Kronos Quartet... αν μη τι άλλο, να υπάρχει λόγος. Αν δεν το 'χεις δει ψάξ' το. Αριστούργημα...

youkali

Πάμε μια répétition να δούμε τί θυμάσαι:
-τσάμπα στο μετέφραζα λέξη - λέξη χτες στο αφτί;-

Mais c'est un rêve,
une folie
Il n'y a pas de Youkali

2-3 ποτηράκια μετά και κάνα - δυο πριν είναι το Υoukali
στο λέω εγώ
και το λένε Αθήνα σε 8άρια
κάπου στην Πειραιώς.

Κι επειδή τα παραπάνω δεν τα καταλαβαίνεις (και δε σε ενδιαφέρουν κιόλας εδώ που τα λέμε) η Ute συγκλονιστική. Εντελώς και απόλυτα. Τελεία.

Utenight

Απόψε Ute ή Ute apopse - (θα εξαρτηθεί από τη βροχή)

Εν πάσει περιπτώσει είναι ρίσκο που το παίρνεις γιατί όταν έχεις δει την Ute live μια φορά στη ζωή σου ξέρεις πως η συγκίνηση είναι εγγυημένη. Κι ας είναι στα πλαίσια του promo tour του νέου cd με δικό της υλικό (που δεν είναι και το δυνατό της σημείο). Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες performer της εποχής μας. Κι ίσως για την τελευταία μεγάλη σταρ (που δεν ανήκει στα χωράφια της όπερας). Αυτό και μόνο αρκεί. Ε και λίγη συννεφιά πάνω απ' το κεφάλι μας δε θα μας βλάψει. Ίσα - ίσα θα γίνουμε λίγο Βερολίνο...
Ανυπομονώ λέμε!!!

Casino

Να το ρισκάρουμε; χμ;

Under

Θα στο θέσω ως εξής:
Μια φωνή με σύνδρομο Kallmann
ένας νάνος crooner
ένας κόκκινος λαβύρινθος
ένας διεστραμμένος σκηνοθέτης
ένα αφτί πεταμένο στο γρασίδι
μια διαμελισμένη Αφροδίτη...

Όλα αυτά,
αν τα συνδυάσεις
έχεις μια νορμάλ εκδοχή
της σημερινής μου διάθεσης...

Επιμένεις γι' αυτόν τον καφέ;
Μήπως να το ξανασκεφτούμε
πριν τον πιούμε σε αιωρούμενες πορσελάνες;

reaching for the rain

Το soundtrack του χτεσινού πρωινού, η εξαιρετική σύλλογη - tribute, We all love Ella, την οποία κουβάλησα στο αμάξι της σαντέζας, γιατί δε μπορούσα να σκεφτώ κάτι καλύτερο για τη βροχερή εξόρμησή μας στους δρόμους της Αθήνας. Κι εκεί στο 7 πέφτει η αγαπημένη Lizz σε ένα αγαπημένο τραγούδι με τη συνοδεία μόνο μιας κιθάρας κι ενός συγκινητιού βιολιού που λες και παίζει για να ξεπλύνει τις αμαρτίες των ανθρώπων.

Απολαύστε το μιας και το σημερινό πρωί τα σύννεφα δε λένε να φύγουν. Ζεστό καφέ πρώτα. Μετά play:

Η παρηγοριά (μου)

Επίσημη πρεμιέρα σήμερα για τις προσωπικές μου Νύχτες πρεμιέρας... Ίσως η πιο πολυαναμενόμενη εβδομάδα της χρονιάς μου. Κυρίως γιατί πέρσι σε μια πολύ πολύ δύσκολη-παράξενη-αλλόκοτη κι ο, τι άλλο φανταστείς - περίοδο της ζωής μου, οι σκοτεινές αίθουσες κι οι μοναχικές μου εξορμήσεις μου έκαναν καλό. Αναθεώρησα τα πάντα, βρήκα αιώνιο καταφύγιο τα βελούδινα καθίσματα και με μοναδική συντροφιά τον Hamlet κι ένα μπουκαλάκι νερό, πέρασα 2 γεμάτες εβδομάδες μακριά από όλους και απ' όλα.

Στην έξοδο μάλιστα του La Ronde προέκυψε κι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια του δίσκου που έχει αφιερωθεί σε μένα, στο Σεπτέμβρη μου, στους φίλους μου, σε ένα συγκεκριμένο ζευγάρι ώμους, σ' αυτή τη λατρεμένη πόλη και γενικά σε όλες τις μικρές λύσεις που μπορούν να βρεθούν για τα μεγάλα προβλήματα... Γιατί τότε ήμουν σίγουρος πως υπάρχουν. Και νομίζω ακόμα είμαι. Όσο υπάρχουν οθόνες και προτζέκτορες. Γιατί είπαμε: η παρηγοριά σου, οι μουσικές, τα θέατρα... το σινεμά σου.

Πρεμιέρα λοιπόν απόψε με Gomorra... κι η βροχή υπέρ. Για να μην κουράζεται άδικα, αν σκοπός της είναι να με ρίξει...

coffeetime

Υπάρχει στο κολωνάκι retrocafe όπου μαζι με τον σε γαλλική πορσελάνη καφέ φίλτρου (μην τον ζητήσεις έτσι - προσβάλλεται ο μετρ) σερβίρει συνοδευτικά μπισκότα με γεύση ντουλάπας γιαγιάς και επίγευση φτηνού μεταπολεμικού κραγιόν... Δεν κάνω πλάκα. Το επιβεβαίωσε κι η σαντέζα. Kαι στο θέμα κραγιόν της εμπιστεύομαι απόλυτα.

Το όνομα κι η διεύθυνση του μαγαζιού είναι στη διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου.

Νομίζω είμαι ενθουσιασμένος...

[άσχετο υ.γ. και ξέρω πως είναι της τελευταίας στιγμής, αλλά σήμερα έχει live στην πλατεία Δημαρχείου στη Δάφνη. Free entrance. Αν δεν έχεις κανονίσει πάρε ομπρέλα κι έλα να σου πω περισσότερα για το νέο μου στέκι]

sans toi

Πρόσεξε πως χειρίζεται την κάμερα η Varda, τα έγχορδα ο Legrand, τα δάκρυα η Marchand...

Μαγεία... κάθε φορά όμως.

Tru blood

Έφτασε...
Είναι ήδη στα 2 επεισόδια (το τρίτο στις 21)
Κι είναι αρκετό για να ανακηρυχτεί το νέο κόλλημα για φέτος.

Αν νοσταλγείς ακόμα Six feet Under, είναι ό, τι πιο κοντά έχεις.

Κι είναι Alan Ball (H πένα - respect), Anna Paquin (αν αναρωτιέσαι τι απέγινε το αντιπαθητικό κοριτσάκι του Piano μετα το πιο υστερικό όσκαρ της ιστορίας του θεσμού), vampires της διπλανής πόρτας με υπαρξιακά και δολοφονικές ατάκες. A και λίτρα αίματος. Συνθετικού κι απενεχοποιημένου. Made in Japan.

Και αν δε με πιστεύεις - και πριν το ψάξεις - που θα το ψάξεις - και για να πάθεις το πρώτο σοκ- δες τους super εμπνευσμένους και σαρκαστικούς τίτλους αρχής:

HBO ε;

scribbles to say

Το νέο μου moleskine είναι μωβ, Van Gogh κι απρόσμενο...

Μ' αρέσει!

once you've been...

Σήμερα το πρωί το e-bay έκανε την πρώτη του -δειλή- επίσκεψη!
Μαζί με την τακτική πλέον 15ήμερη επίσκεψη του παλιόφιλου του Amazon.

Η Sarah Vaughan συναντά το Michel Legrand κι οι δυο τους τον Mercutio του Jirashimosu
[Με άλλα λόγια συνάντηση κορυφής]

Να σαι καλά ρε Visa - Θα στο ξεπληρώσω (κυριολεκτικά)...

Καλημέρα σου είπα; Ότι αγαπώ την Αθήνα αυτή την εποχή; Στο λέω λοιπόν... και σου αφήνω και λίγη Sassie να κρυφακούσεις:

wanted

Αν το αναβάλλεις τόσο καιρό, τρεχα όσο προλαβαίνεις.
Δε μιλάμε απλά για έκρηξη ορμονών,
αλλά για κάτι παραπάνω

-ή εγώ είμαι σε φάση-
[πάλι]

hey u...

Αφιερωμένο
[κάθε λέξη]

order dispatched

Κάποιος να μου κλείσει το account στο Amazon και άμεσα.
Και να μου πάρει και την κάρτα...

Δε μπορεί η ευτυχία να έρχεται μόνο απ' το ταχυδρομείο.
Θα υπάρχει κι άλλος τρόπος.

κλικ

Υπάρχει μια στιγμή που γίνεται ένα "κλίκ". Κι ενώ φαινομενικά όλα είναι όπως πριν, δεν είναι. Όλα είναι αλλιώς. Σε μένα π.χ. διακόπτεται αυτό που λέω η "μεταφυσική τροφοδοσία" κι εκεί που όλα συνδέονται μεταξύ τους με έναν παράξενο μαγικό κι απόκοσμο τρόπο, καταλήγουν να διαδέχονται μάταια το ένα το άλλο σαν απλά "γεγονότα". Κι είναι γνωστό πως το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στα γεγονότα είναι να γίνουν γεγονότα.

Από χτες κάπου μέσα στο απόγευμα λοιπόν απλά παρατηρώ αδιάφορα γεγονότα. Και στον ορίζοντα ούτε ένας προβολέας. Φυσικό φως.

Για πάμε για μια έσχατη απόπειρα αντίστασης (και στείλτε τους γρήγορα):

News

Σελίδες, σελίδες, σελίδες
καφέδες, καφέδες, καφέδες
σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις

Εσύ τί νέα;

Razzled - Dazzled

Οκ... αυτό ήταν ταξίδι.
Επί τρεις μέρες απνευστί στο Broadway.
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο.
Τίποτα όμως.

[Mr Fosse, eternal respect]